‘We gaan vissen met papa!’, roept mijn jongste van bijna 7 enthousiast, terwijl hij door de keuken naar zijn schoenen rent.
‘Wat tof!’, roep ik terug.
Blij dat ik niet mee hoef.

Er zijn van die dingen die zonen met hun vaders moeten doen en niet met een moeder erbij. Vissen is er daar een van. Niks zo dodelijk saai als op zo’n ongemakkelijke steiger de hele tijd naar je dobber gaan zitten staren, kijken of je een vis gepierced van je lijn moet halen. Die je vervolgens, geperforeerde lip and all, terug gooit het water in.

Nee bedankt.

Ik zwaaide ze gezellig uit en ging even heerlijk verder met mijn weekend.
Dat duurde precies een half uur.

Want de auto schoot het pad op en daaruit kwamen 3 heerschappen, totáál doorweekt. En met het gezicht van die ene dwerg van Sneeuwwitje. 

Er was blijkbaar 1 bui gevallen in heel Nederland en daar hadden zij zich net onder geïnstalleerd, toen de hemel openbrak. 

Man boos. 

Kinderen verdrietig. 

Man was ook boos, omdat de hengel helemaal in de knoop zat. En niet een beetje, nee helemaal. Met ergens daartussen die dobber met haak.

Dat is het moment waarop mijn ogen gaan twinkelen. 

‘Geef maar’, zei ik liefdevol. En ik installeerde mij op de bank met de hengel tussen mijn benen. Man deed nog een poging om de hopeloosheid van de situatie te schetsen, maar ik had blind vertrouwen in mijn eigen talent. 

Ik kan namelijk heul goed dingen uit de knoop halen. 

Kerstlampjes, vishengels, maar ook mensen. Omdat het voor mij vaak heel snel duidelijk is waar de oplossing zit voor het probleem. Zo ook bij deze vishengel. Half uurtje. Klaar is Kees.

Ik realiseerde me die dag opeens WAAROM het voor mij zo makkelijk is om dingen uit de knoop te halen. Omdat ik niet persé bedenk waar de oplossing zit, maar VOEL waar het heen moet. Om zo de dichtstbijzijnde oplossing te pakken. 

Kijk, een dag die in het water viel en uiteindelijk toch nog allemaal blije gezichten voortbracht. Daar word je toch blij van?

Wat is jouw grootste talent?