Ik word elke dag wakker met een liedje in mijn hoofd. I kid you not. Soms ben ik me er niet bewust van, vaak wel. En het zijn niet eens de liedjes die ik zelf tof vind. Ook van die nummers, waarvan je hoopt dat ze nooit gedraaid worden als je in de auto zit. Die.
André Hazes in mijn bed
Zo werd ik afgelopen woensdag wakker met André Hazes. Nee, niet letterlijk. Hoewel dat in zijn huidige, onstuimige liefdesleven zomaar had gekund. Daarbij komt: ik val inmiddels in zijn leeftijds-targetgroup. Maar het is niet van mijn genre. Hij niet en wat hij zingt ook niet.
Maar goed, ik hijs mijn dynamische, 40-jarige lichaam uit bed en sjok richting badkamer. Tijdens de route beginnen langzaam de opzwellende klanken van Dré zich een weg naar mijn bewustzijn te banen. Ik trek een wenkbrauw op en denk: ‘Oh nee, niet die….’
Toen begon hij voor me te zingen
Ik sta mijn tanden te poetsen en hoorde hem heel hard zingen in mijn hoofd.
‘Leef! Alsof het je laatste dag is, leef! Alsof de morgen niet bestaaaaaaahaaaahaaaaahaaat!’
(Precies met die bloedirritante a, a, a, ah, a, a, a, ah erachter aan)
Nu ben ik op dat moment in de ochtend al niet op mijn best. Ik heb geen chronisch ochtendhumeur, maar ik sta niet elke dag op als een stralende Disney-prinses (mocht je dat denken). Alleen deze kon ik heel slecht hebben.
Ik geloof er niet in
En dat komt met name, omdat ik er niet in geloof. Dat ‘leven alsof het je laatste dag is’. Het is je reinste onzin als je het mij vraagt. Want het is niet mijn laatste dag. En als het wel zo is, dan hoop ik dat ik het niet weet. Want dan is er iets ernstigs aan de hand. En voor de rest ben ik ervan overtuigd dat ik gewoon de rekeningen moet betalen en mijn verantwoordelijkheden moet nakomen. Of moet verschijnen voor een uitstrijkje. Dat soort dingen.
Nou en ik zal je vertellen: als ik weet dat het mijn laatste dag is, dan trekt Madelon het ‘Joie de vivre’ even naar de 3.0-versie! En daar hoort de rekeningen betalen en een uitstrijkje niet bij. Dat zeg ik je eerlijk.
Tussen zwart en wit zitten een miljoen kleuren
Ik zeg altijd tegen iedereen: er zitten een miljoen kleuren tussen zwart en wit. En jij moet kijken welke kleur bij jou past. Je hoeft niet het een, noch het ander. Kies de kleur die jij wil (mocht je deze metafoor niet snappen, mail me dan even). Ik geloof oprecht dat ik meer lol in mijn leven heb en er meer uithaal dan anderen. Maar dat doe ik zonder gekke bokkensprongen. En ik leef niet alsof elke dag mijn laatste is.
Ik pak alles wat ik kan
Ik ga niet backpacken door Australië, hoef niet in een hangmat op Ibiza en leef niet van vrije tijd naar vrije tijd. Ik rijd geen dure auto en drink ook niet elke week een fles Moët leeg. Maar ik pak alles wat ik kan tussendoor. Tussen de rekeningen door. Koop wat ik mooi vind, maar houd in de gaten dat er geld is voor de verantwoordelijkheden. Eet waar ik zin in heb en let op als ik mijn gewicht zie stijgen (oké dat opletten is wat overdreven, maar je snapt mijn punt toch?). Maandag, zaterdag, kerst of niet, maakt me niet uit. Als ik zin heb in gourmetten dan regel ik dat. En zo simpel leef ik mijn leven.
De hele dag lol maken
Ik zeg dus stellig dat het allebei kan. Je leeft niet alsof het je laatste dag is, maar je vóélt het wel zo. En dat is haalbaar. Dat is mijn grijstint tussen al het zwart (alleen maar verantwoording voelen) en wit (hangmat op Ibiza).
Maar ik geloof er ook niet in om mensen wijs te maken dat je de hele dag met je gat in een hangmat op Ibiza kunt liggen en er ondertussen geld binnenkomt en alle rekeningen betaald zijn. En ook niet dat je de hele dag lol kunt maken, 7 dagen in de week, 52 weken per jaar.
Maar zo voelt het voor mij wel…. En dat is where the magic happens.
Super mooi en inzichtelijk geschreven, compliment
Dank je wel! Ik doe m’n best 😉