Ik keer geen kleding meer ‘buitenstebinnen’. Wanneer het uit de droger komt en het zit binnenstebuiten, dan blijft het binnenstebuiten. 

100x heb ik het al gezegd

Honderd keer heb ik het ze al gezegd. Dat is mijn taak als mama. Ik moet ze dat leren. Of zij daar vervolgens iets mee doen, dat is aan hen. En vervolgens weer aan mij om daar weer op in te spelen. En dat doe ik. Altijd al gedaan. Menig maal om verguisd door anderen. En ook door mijn kinderen 😊. Maar die vinden vaak regels niet zo leuk. 

Maar vooral door andere moeders werd ik steeds terechtgewezen. 

Wat lullen ze nou?

Ik zou te streng zijn. Dat zouden ze toch nog niet kunnen (ze zijn 5 en 9…). Ze mogen toch nog ‘kind zijn’. En altijd dacht ik: ‘Wat lul je nou? Ze kunnen toch wel leren om hun kleren netjes aan te leveren?’ 

Ik weet niet of jij kinderen hebt. Maar als ik tegen die van mij zeg dat ze een snoepje krijgen wanneer ze hun kamer opruimen, dan hoef ik dat echt niet nog een keer te zeggen. En ze doen extra hun best. Hoezo ‘ze kunnen het nog niet’?? En als je het met snoepjes kan, kun je het zonder snoepje ook. Ik denk dat ze potdorie de buitenboel zouden kunnen schilderen, als ik het op die manier aanpak. 

En vandaar dit droger-opvouw-dingetje. 

Regels en consequenties.

Ik lach stiekem in mijn vuistje

Maar weet je waar ik dan stiekem in mijn vuistje om lach? Dat mijn kinderen hartstikke zelfstandig zijn. En nu iedereen verplicht thuis zit met werken EN de kinderen om zich heen hebben, zien ze pas hoe handig het had geweest als je ze sommige dingen eerder had aangeleerd. 

(Volgens mij loopt deze zin grammaticaal voor geen meter, maar je snapt wat ik bedoel)

De Moeder-politie vindt overal wat van

De moeder-politie vond hier altijd van alles van, maar ik ben hier niet als “vriendje” van mijn kinderen. Ik ben moeder. Dat komt met verantwoordelijkheden. De helft van de moeders kijkt me veroordelend aan. De andere helft zou willen dat ze de ballen heeft om dingen te doen zoals ik ze doe. Ik doe gewoon wat ik denk dat goed is, er is namelijk niet 1 antwoord. Maar ik ben er wel even heel blij mee in deze tijden van crisis. 

Het illustreert maar weer hoe belangrijk het is dat je je niet laat leiden door andermans verwachtingen of mening. Jij doet jouw ding. Zij dat van hen. Laat elkaar met rust.

Ik ben er voor hen

En net zoals dat de kinderen gewoon mee moeten draaien in de hulp thuis (en moeten luisteren als ik dat zeg) ben ik er ook voor hen. Om ze vast te houden. Om ze uit te leggen wat er gebeurt. Niet op een ‘alles komt goed’-toontje, maar ik neem hen serieus. Leg uit dat we het niet weten. Maar dat papa en mama er alles aan doen om hen te beschermen en te verzorgen. 

En dat we in deze tijden van crisis net iets losser omgaan met de gametijden of het pakken van een snoepje, dat is dan hun winst.

Hang in there. Er komt een leven na Corona. Ga jij nou maar eens goed kijken hoe jij dat leven hebben wil.