Waarschijnlijk lijk je op mij en heb je het hele rijtje al afgevinkt:

Je ging studeren, kreeg een diploma, vond een baan (welke nou niet persé de meeste voldoening bracht, maar waar je toch langer bleef hangen dan gezond was), veroverde een partner op de kraptemarkt, kocht een huis met veel pijn in je buik en kreeg wel of geen kinderen. En toen werd je nog ergens ondernemer ook.

Heb jij het effe mooi voor elkaar?

Niet dus.

En kom nou niet aan met al die: ‘Ja, maar ik ben best tevreden met wat ik heb’-crap. Of deze: kindjes in Afrika hebben het pas moeilijk!

Bull-crap.

Oké fair enough, ze hebben het er wel moeilijk hoor. Daar gaat het niet om. De hele wereld heeft het moeilijk tegenwoordig.

Maar betekent dat dan dat jij niet ontevreden mag zijn met jouw leven? Met auto, huis, man/vrouw, kinderen, salaris, gevulde kledingkast? Met het bedrijf dat je nu hebt en dat je iets anders wil, of meer?

Ik vind dat dat wel mag.

Welk nut heeft het om andere mensen, die het zogenoemd zwaarder hebben, meer recht te geven op klagen? Wat mij betreft mag jij nu even volle bak klagen.

Want dat betekent namelijk dat je niet helemaal het leven leidt dat je zou willen leiden. Zou moeten leiden, als je het mij vraagt. En de wereld heeft er geen reet aan als jij dat niet doet. Juist wij hier, eerste wereldmensen die de mogelijkheden hebben, pakken ze vaak niet. Dan ben je pas verwend zeg.

Ga in Afghanistan uitleggen dat het zo lastig is dat je graag met een ander soort klant wil werken, maar bang bent wat jouw huidige klanten daar van gaan vinden en daarom maar met hen blijft werken.

En god, ze zijn zo nodig. Mensen die een leven gaan leiden waar ze zielsgelukkig van worden en soms echt hele spannende keuzes maken (bedrijven bouwen), waarmee ze alles naar een volgend level tillen.

Maar het gebeurt te weinig.

Uit angst voor wat men gaat vinden als we ‘meer’ uit het leven willen halen. Dan word je ineens een naar persoon, volgens jouw omgeving. Egoïstisch, verwend, een graaier. Of moeilijk in de omgang, omdat ze je niet meer snappen.

En dat willen we niet.

Maar BEN je dat dan?

Wat zegt dat over jou als die gedachten opkomen? Waar ben je nou zo bang voor? Moet je je voorstellen dat je wel plezier in je leven hebt, de juiste keuzes maakt en eruit haalt wat er in zit. Dat je een bedrijf bouwt dat PRECIES de bedoeling is binnen het Grotere Geheel en dat je daarmee helpt de wereld te redden.

Hoe zwaar weegt dat op tegen de ANGST voor wat men ervan gaat vinden? Gaat men er überhaupt iets van vinden? Vaak zitten dit soort dingen echt in jouw hoofd en nergens anders.

Weet je wat mij opgevallen is? Dat mensen altijd iets vinden van wat je doet of wie je bent. En dat ik dus altijd de plank wel ergens mis zal slaan voor iemand. Het is onmogelijk, perfectie. Vermoeiend en niet nodig ook.

Zit ik daar mijn leven voor aan te passen? Mijn bedrijf? Terwijl er aan de andere kant een hoop lol te beleven is, uitdagingen liggen die mij naar een hoger niveau tillen en mensen staan die voedend zijn en dezelfde manier van naar de wereld kijken hebben als dat ik heb. Maar die krijgen de ruimte niet om met me te connecten, omdat die azijnpissers daar al staan met hun mening.

Pas als jij je goed in je vel voelt en leeft naar hoe jij wil leven, wordt het leven echt waardevol. Vrouw, you’re not even halfway there met wat het kan worden. En niet alleen voor jou, maar vooral voor de wereld. Omdat jij die een stukje mooier maakt met je aanwezigheid, omdat je gewoon bent wie je bent. En omdat jij doet waar je voor bedoeld bent.

En dat laatste valt voor jou waarschijnlijk nog te ontdekken.

En dat eerdere rijtje dat ik schetste? Dat hoef je niet te blijven volgen hè? Het stramien. Het is een leidraad, geen vast protocol. J

Jij mag zelf bepalen waar jouw leven heen gaat.

En die zin waar ik het over had? Dat is deze:

‘If you don’t like where you are, move. You are not a tree’

Ik zou hem zelf op mijn arm zetten, als er niet al wat stond. En om mezelf nou tot wandelende post-it te maken is ook zo wat.

Wat er op mijn arm staat? ‘Joie de Vivre ♥️’ (bekijk de rete-oude post ervan op Instagram hier)

Het is voor mij een daily reminder dat ik bepaal of ik lol heb in mijn leven en dat die lol van niemand anders afhankelijk is. In mijn leven en in mijn werk.

Ik bepaal de regels.