Het gaat weer los hoor, op dat internet. Op “The Gram”.

We moeten weer van alles. En je hoort, daar heb ik natuurlijk een mening over.

Weet je hoe dat kwam? Omdat de zoveelste ’s avonds in mijn beeld verscheen, terwijl ik even heerlijk in de achterover-stand hing met een bak thee. En geconfronteerd werd met een dansje voor de camera waar ik niet op zat te wachten op mijn vrije avond. Een klein gevoel van plaatsvervangende schaamte viel mij ten deel.

Het was overigens datzelfde gevoel dat ik krijg wanneer er nog een verdwaalde Reel-dame dansend staat te wijzen naar woorden. Of een niet-synchroon lopende lipsynch doet….

En dit was een ‘niets-toevoegende-aan-de-inhoud-van-je-bedrijf’-striptease voor de camera waar mijn broek van afzakte. En niet omdat het zo sexy was, zeg maar.

Vrouwelijkheid.

Het woord van 2022 en ik vrees dat we die in 2023 mee gaan nemen.

Lang (laaaaaang) heb ik een grafhekel gehad aan vrouwengroepen, vrouwendingen, vrouwen in het algemeen. Misschien herken je dat wel, dat je momenten hebt dat je ab-so-luut niet geassocieerd wil worden met de gemiddelde vrouw.

Dat kwam, omdat ik zelf mijn eigen vrouw-zijn niet kon “omarmen” (ook zo’n jeuk-woord). Maar dat was wel wat het was. Een deel van mij wees ik af #schaduwkantje. Ik ging NOOIT die zeikerd worden. Met dat slachtoffergedrag wat er standaard bij lijkt te horen. Die alles moeilijkmoeilijkmoeiluuuuuuuuk vindt (denk hier even een Brigitte Kaandorp met piano bij). Ik was one of the guys. Grote mond, groot hart. Maar zeker geen mieper.

Maar met het afwijzen van dat deel, wees ik een deel van mijzelf af dat ik heel hard nodig had. Het zachte, intuïtieve is juist verbonden met het vrouwelijke. En dat kreeg daardoor ook geen ruimte. En zo heb ik jaren in standje Doorbeuk gestaan. Met alle gevolgen van dien.

Ik zal je de verhalen besparen over hoe ik dat uiteindelijk voor elkaar kreeg, die vrouwelijkheid integreren. Maar no worries, ik ben weer helemaal Yin en Yang.

Waar ik alleen een beetje moeite mee heb, is het feit dat we bijna gedwongen worden om onszelf te etaleren als vrouw. Dat je bijna gelooft dat de enige weg naar je vrouwelijkheid omarmen is, dat je hevig met jezelf vrijend op beeld moet laten zien hoe trots je bent op jouw eigen soort.

En dat hoeft niet.

Ook hoef je geen antwoord te geven op impertinente vragen die gesteld worden. En je hoeft niet te zwaaien met palo santo sticks of in je blote reet bij volle maan door het bos te rennen om te laten zien hoe intuïtief je bent.

Durf je het ook op jouw manier te doen?

De crux is wel, dat het tijd is om íets te doen. Want het zachte, intuïtieve trekt al een tijdje aan je. En het krijgt te weinig ruimte. Daar, ver verstopt in die vrouwelijkheid, zit jouw kompas. Dat stuk van jou dat ver vooruit kan kijken in de toekomst, nauw verbonden is met jouw ziel. En die het brein overruled. Dat deel van jou dat de informatie bevat die je nodig hebt voor die volgende stap.

En je bent toe aan die volgende stap. Alleen niet vanuit die plek van doorbeuken en maar oeverloos actie-in-de-taxi.

Want dat is jouw default setting.

Die ken je goed. Maar dat is vanuit de mannelijke energie.

En het leven vraagt om balans.

Zullen we samen eens kijken welke manier voor jou werkt om jezelf meer te kunnen omarmen? En niet alleen dat, maar om vanuit vertrouwen en plezier de juiste keuzes te gaan maken en daarmee gewoon knijtersuccesvol te gaan worden? Want je voelt al langer dat er iets bij je in de lucht hangt. En ik zeg je dat het niet zo hoeft te gaan als anderen het doen.

Je mag hier jouw matchcall met mij inplannen. Gaan we samen kijken wat jij nodig hebt om helemaal jezelf te kunnen zijn, zonder gekke toeters en bellen.