‘Funny how the life you never had, flashes before your eyes’

Ik kijk wat aandachtiger naar het beeldscherm. Wat zei ze nou? Net als jij hang ik vaak ook in de puberstand voor Netflix. Uitgezoomd, gedachteloos kijkend, maar niet echt kijkend. Totdat er iets gezegd wordt dat mijn onderbewuste oppikt. 

Ik hou niet van spijt. Spijt hoort bij gemiste kansen en onuitgesproken woorden. Het laatste dat ik wil is doodgaan en dat het leven dat ik eigenlijk had willen hebben, zo aan mijn ogen voorbij raast. 

Daarom doe ik wat ik doe. Maak ik keuzes vanuit mijn gut-feeling. Want dat is altijd de juiste, ook al kost het me soms. 

Want het leven leiden dat je wil leiden gaat niet vanzelf. Het vraagt van je dat je überhaupt weet hoe dat er uit ziet. En dat is precies waar het vaak misgaat. 

Ik stel altijd de ‘wat wil je’-vraag in mijn gratis sessies. Maar dan op een cheezy-manier, zodat je erom moet lachen. Het is een relevante vraag. Want de persoon tegenover mij in het beeldscherm is altijd nog net niet hysterisch aan het zoeken naar het HOE. Terwijl er over het WAT nog nergens nagedacht is. 

Dat is het dak op een huis zetten, waar nog geen muur staat. Snap je wat ik bedoel? 

Het is extreem belangrijk dat je je eerst maar eens bezig houdt met dat WAT. Het leven aan je voorbij ziet schieten dat je wil leven. Niet wat je hebt, want dat voldoet niet.

En neem van mij aan dat stap 1 in dit proces is, dat je eens brutaal eerlijk naar jezelf bent en toegeeft dat dit leven helemaal niet is wat je wil leven. Dat het anders mag. En ga dan maar eens fijn de toekomst in in jouw hoofd om te bedenken welke film er bij jouw dood afgespeeld mag worden. 

Wanneer ik dood ben, wordt er Edith Piaf gedraaid op mijn afscheid. ‘Non, je ne regrette rien’ (nee, ik heb nergens spijt van). Het snijdt door je ziel dat lied. Ik krijg er kippenvel van, altijd. Zelfs nu ik het alleen maar opschrijf. Tranen in mijn ogen. 

Zo wil ik geleefd hebben, nergens spijt van.