Ik zit met een wijntje om een uur of half vijf ‘s middags (uit de wind) aan de zijkant van mijn boerderijtje. Het is een Antares sauvignon blanc 2019 uit Chili en mijn favoriete wijn. Die laat ik helemaal bezorgen uit Laren. Daar weten ze wel wat lekkere wijn is.
Uitkijkend op de prachtige blauwe lucht, word ik afgeleid door een hoop geklapper. Ik spot 2 duiven op het dak van de boerderij naast ons. Helemaal op het bovenste randje probeert het mannetje het vrouwtje te bestijgen (en die gender-conclusie trek ik geheel op basis van mijn kennis over biologie en duiven, maar is verder nergens op gestaafd). Mijn mondhoek krult omhoog. ‘Daar gaan we weer, dit wordt lachen’. Want ik ken die 2 inmiddels wel en die staan garant voor een strak staaltje theater. Ik neem nog een slok van mijn wijn en wacht op het entertainment dat komt.
Het mannetje vliegt omhoog en slaat hard met zijn vleugels om als een soort kolibrie boven het vrouwtje te hooveren en precies raak te mikken. Langzaam daalt hij, al klapperend met zijn vleugels, neer richting zijn partner. Waarschijnlijk is het een docking-moment waar zelfs het ruimtestation ISS moeite mee zou hebben. Het vraagt in ieder geval een aantal pogingen, waar ik als vrouw al lang zou afhaken.
Terwijl het mannetje probeert te landen op het vrouwtje, zie ik haar bezwijken onder zoveel geweld boven haar hoofd. Samen flikkeren ze met een hoop lawaai van het dak af en vliegen verschrikt ieder elegant een andere kant op. Het lijkt bijna een gecoördineerde airshow.
Ik schiet in de lach. Ik weet wat er nu komt. Zij doen dit namelijk al een tijdje zo.
Vanachter de boerderij van mijn buurman, duiken de 2 als in een poppenkast weer op bovenop het dak. Het hele spel begint weer van voren af aan. En alsof ze het van tevoren afgesproken hebben, word ik weer getrakteerd op een paar lompe duiven die van het dak vallen en vervolgens heel sierlijk ieder een kant uit vliegen.
‘Zou hier ooit nageslacht uit voortvloeien?’, vraag ik mij af. Maar mijn glas is leeg, dus het wordt tijd om naar binnen te gaan. Daarbij komt: who cares?
Over duiven kun je een hoop zeggen. Maar intelligent is niet het eerste woord waar ik aan denk. Nu vraag je je mogelijk al een paar alinea’s af waar de vergelijking met jouw probleemoplossend vermogen zit. Voel je niet beledigd, bare with me. Hier komt het.
Wat die duiven al een tijdje doen is steeds dezelfde actie uitvoeren en dus steeds hetzelfde resultaat krijgen. En dat doe jij ook. Je denkt dat je ‘van alles’ probeert, maar eigenlijk doe je al heel lang hetzelfde en dat is waarom jij ook telkens van het spreekwoordelijke dak flikkert.
Ik zie in een week een aardig aantal mensen. Online hè, wel veilig. En wat zij met elkaar gemeen hebben is dat zij zeggen alles al geprobeerd te hebben om een probleem in hun leven op te lossen, waarvoor zij bij mij aan de virtuele tafel zitten. Ze hebben boeken gelezen, met vriendinnen gepraat, online webinars gevolgd. Kortom: alles gelezen wat er te lezen valt. Alles gehoord wat er te horen valt. Alles besproken wat er te bespreken valt.
Maar met een inzicht ben je er niet (spoiler alert…)
Je moet het ook anders gaan DOEN. Toepassen wat je allemaal wel niet geleerd hebt. En ik durf zelfs te wedden dat méér dan de helft van jouw zogenaamde kennis, niet eens de juiste is.
Maar je durft het niet anders te doen. Omdat je niet weet hoe dat afloopt, welk resultaat je dat gaat opleveren. Dus lees je nog een boek en nog een boek, luister je weer een podcast, kijk je weer een webinar. Totdat je zover bent dat je toe bent aan een ander resultaat. En dan kom je bij mij.
Het is dat die duiven mij niet verstaan. Anders zou ik ze graag de tip geven om, net als alle buurtvogels, lekker een nest te maken en het daar te gaan proberen. Want ze zullen het wel een keer zat worden om van dat dak te vallen en daarmee is de relatie ten einde. Zonde!
Maar jij verstaat mij wel….
0 reacties