Voordat je verder leest, het kan zijn dat ik volledig in je irritatie-zone ga zitten. Hangt een beetje van jouw mindset vandaag af. Het maakt voor het verhaal niet zoveel uit, want een van mijn coaches zegt altijd: the bigger the resistance, the bigger the gold (hoe groter de weerstand, hoe groter het goud is dat je eruit kunt halen). Die vrouw heeft mij al bewezen dat het klopt. Of ik ook weerstand heb? You betcha!

Zeker nu. Want dat er even voor mij bepaald wordt vanuit de overheid, vind ik op z’n zachts gezegd “lastig”. Autonomie is voor mij nummer 1 in mijn leven, direct gekoppeld aan het gevoel van vrijheid. Beide een dingetje deze weken. 

De maandag dat het bericht uitlekte dat we om 00:00 in lockdown zouden gaan, ging ik nietsvermoedend rond een uur of 1 naar het dorp. Het “dorp” is in dit geval Wolvega. Want in het dorpje waar ik woon zit niet eens een bakker of dokter, laat staan een postkantoor. 

Ik had 25 prachtige kerstcadeautjes die ik aan mijn klanten wilde versturen en vond maandagmiddag de beste tijd om dat te doen, zonder dat het heul druk zou zijn. Wist ik veel… 

Ik had die ochtend allemaal coachcalls gedraaid met mijn vrouwen en direct de deur uitgerend met mijn shopper vol. Al lopende haakte ik mijn zwarte mondkapje om en liep richting het postkantoor. Toen ik de boekhandel in wilde, waar achterin het postkantoortje is,  met mijn grote tas zag ik tot mijn grote verbazing de rij tot aan diezelfde deur staan. Die hele winkel stond vol! En dat is raar in Corona-tijd. 

Maar ik moest ook van die pakketjes af en had die week geen tijd meer. Dan maar achteraan sluiten. 

De dames voor mij waren hevig in gesprek over wat er op stel en sprong nog allemaal geregeld moest worden voor de lockdown. Ik keek haar aan en mengde mij in het gesprek. Clearly had ik iets gemist deze ochtend?? (Wat een prestatie is voor iemand die de godganse dag met haar telefoon in haar hand loopt…)

We bleken om 00:00 helemaal op slot te gaan. Het eerste dat ik voelde was een hoge ademhaling, gecombineerd met een hartslag van 180. Alsof iemand mij in een doos stopte, de deksel in elkaar vouwde en de boel voor de zekerheid nog even met tape dicht wurgde. 

Ik deed mijn ding en ging gauw naar huis. 

Ik was verdrietig, boos, emotioneel, onrustig door het gevoel dat ik de Twilight Zone was binnen gestapt. Het was even allemaal even heftig. En ik liet het gebeuren. 

So far geen irritatie voor je hè? Maar nu mag je er even voor gaan zitten. 

Ik ken deze emoties. Deze reacties op wat er is. Nu weet ik inmiddels de tools om dat te kunnen sturen, zodat ze mijn leven niet overnemen. Want dat iets mij overkomt, wil niet zeggen dat ik me er naar moet gedragen. Want hoe dan ook ben ik degene die aan het stuur zit in mijn leven. Ik bepaal hoe ik mij voel. 

Ik heb die emoties lekker laten gaan die maandag. Agenda leeg, to do list vooruitgeschoven, geen-alcohol-door-de-week-regel weer doorgekrast (want die geldt niet in lockdown, vind ik en ik bepaal de regels) en wat lekkers gekookt. 

In mijn bed heb ik een geleide meditatie gedaan van Michael Pilarczyk. Heerlijke stem die vent! Ik heb niks met mijn gedachtegoed, maar laat mij graag door hem ontspannen. Waardoor ik een goede nachtrust had. 

De volgende dag stond ik op in een andere wereld. Eentje waarin ik volledig in de overgave ging en dacht: ook hier komt weer een eind aan en dat gaat niet langzamer of sneller als ik me er druk over maak. Het is een beetje dat Einstein-geintje: tijd voelt heel lang als het stom is. En dat kan ik niet gebruiken. Ik heb anderen, meer belangrijkere dingen te doen. 

Ik koos dus letterlijk voor een andere gedachte over deze situatie, waardoor mijn lijf anders op mij reageert. In angst en boosheid, voel je dat aan je lijf heftig worden. Andersom werkt het dus ook. In ontspanning en tevredenheid, voelt jouw lijf zich relaxen. En als ik mag kiezen, kies ik liever voor dat laatste.

Dat is wat ze bedoelen met ‘het leven is maakbaar’. 

Heel veel van het leven overkomt je. Maar hoe jij er vervolgens op reageert, daar zit het goud. Blijven vechten tegen wat is, ook al kun jij er niets aan veranderen, zorgt voor ellende, stress, spanning. Terwijl overgave (en dat is niet hetzelfde als goedkeuren wat er gebeurt of toestemming geven) zorgt voor een fijn gevoel. Dat is dicht bij jezelf blijven, mocht je je altijd afvragen wat ze daar in vredesnaam nou mee bedoelen. 

(Wil je al stoppen met lezen?)

Het is het verschil tussen geluk en misère. Tussen goed en slecht. Tussen autonomie en moeten doen wat er gezegd wordt. Jij kiest op zo’n moment hoe jij je wil voelen over een situatie. 

En als je nu al half zit te stuiteren van de irritatie, ga ik je uitleggen (alsof dit blog nog niet lang genoeg is..) waarom dit zo belangrijk is. Voel je geen irritatie, dan mag je ook meeluisteren. 

Vanuit een andere energie, gebeuren andere dingen. Gevalletje Wet van de Aantrekkingskracht. Handje omhoog als je weleens periodes hebt, waarin je steeds denkt: sjezus, dat heb ik wéér! Die energie van frustratie en spanning zorgt voor meer. Omdat je het aantrekt. Is het jouw schuld? Dat ook weer niet persé. Maar als je je verdiep in kwantumfysica (ja, wie verdiept zich hier in??) dan leer je dat energie energie aantrekt. 

Wanneer je dus in een andere staat van zijn bent, je tevreden voelt en blij, trek je meer van dat aan. Dat betekent het verschil tussen een zwaar leven met allerlei dingen die gebeuren en een licht leven met allerlei dingen die gebeuren. 

Lockdown of niet, corona of niet, ik voel me gelukkig en tevreden. Omdat ik er letterlijk voor kies. Lukt me niet altijd. Denk nou niet dat ik als een soort zenmaster happy zit te wezen. Maar ik herken mijn gedrag en weet wat ik ermee moet doen om een heerlijk leven te leiden.

No matter what.

Wil je hieronder eens met mij delen wat dit blog met jou doet?