Ik zat laatst in het Carlton President hotel in Utrecht, voor de sprekers-training van mijn eigen coach. Een paar dagen lang onderdompelen in the subtle art of speaking on stage. Niet voor iedereen zijn favoriete bezigheid, maar voor mij voelt het als iets dat ik nog veel meer wil doen in de toekomst. En ware het niet voor Corona, dan had ik alweer een paar podia achter de kiezen gehad. Maar helaas. 

En om echt een mooie speech te kunnen houden, die mensen raakt in hun hart, waren er een aantal zaken belangrijk, bijvoorbeeld:

1. Een logische opbouw van de talk
2. Dat je letterlijk ‘te zien en te horen’ bent (uiterlijk en stem)
3. Jouw gevoel laten spreken, oftewel: de energie moet kloppen

Op dag 1 gingen we aan de slag met wat oefeningen en dan is het ineens wel heul echt, zo’n podium met publiek. Alsof je in je onderbroek voor je MAVO klas staat in 1995, zoiets. Tikkeltje op verkeken, geloof ik. Ik met mijn grote bek. 

Maar goed, ter mijner verdediging had ik ook al wat nachtjes gemist aan slaap. Ik was namelijk al 2 dagen eerder naar het hotel om even lekker weg te zijn en even in mijn eigen bubbel te leven. Met 4 man in huis is dat best een uitdaging en soms moet ik helemaal alleen zijn om tot nieuwe ideeën en inzichten te kunnen komen voor mijn bedrijf. 

En dat hotel bleek anno 29 oktober nog heerlijk vol met muggen (i sh*t you not). Daar ging mijn lekkere ‘even alleen/bed voor mezelf/fart like a pro’-nachtrust.

De bedoeling van de training was, dat we aan het einde van dag 2 onze 6 minuten-speech konden houden voor de groep. Uiteraard hadden we de weken voorafgaand aan dat live-weekend meerdere masterclasses online gevolgd en werden wij voorbereid op dit moment. Zelfs aan kleding werd aandacht besteed en ik kwam in het eerste uur al tot de conclusie dat ik lekker niet op hakken een podium op moest. Uit met die dingen! 

Na de hele middag oefenen met het podium, was het tijd om de speech uit te gaan werken voor dag 2. 

Daar zat ik dan. In de mooie, groene stoel op mijn hotelkamer. Met mijn frixion-uitgumbare-pen driftig elk woord aan het opschrijven in mijn notitieboek. ELK woord dat ik wilde gaan zeggen morgen. Ik zou ze weleens even “begeisteren”, zoals dat zo mooi heet. Strebertje, am i not?

Toen ik 16 pagina’s volgeschreven had en moe (maar voldaan) mijn pen neerlegde, besefte ik dat het wel heul veul tekst was die ik in 24 uur moest leren… Ineens werd ik zenuwachtig. Ik kon dat toch niet allemaal onthouden?? Al die mooie zinnen en de briljante bruggetjes die ik had gemaakt om tot de kern te komen (jaja, aan zelfvertrouwen geen gebrek zou je denken 🙃). Ik zou moeten gaan stampen. Ouderwets. Net als op de MAVO met Franse woordjes (roept het bij jou ook al een trauma op?). 

Toen op dag 2 mijn podium-tijd naderde, besloot ik het anders aan te gaan pakken. Ik was zo ongeveer bijna op het eind van de dag aan de beurt, waardoor ik lekker de tijd had (zeg maar rustig een uur of 6) om te voelen wat voor loser ik wel niet was dat die tekst niet bleef hangen. Het is toch zeker jouw eigen tekst? Je weet toch wel wat je zeggen wil over je eigen werk en jouw eigen bedrijf?? Nee, lekker professioneel Rijkers. Sukkel.. 

De tekst was namelijk echt nog nergens ingebakken. Ik herinnerde me niet eens de tweede zin die ik wilde zeggen! Vroeger probeerde ik nog weleens met het schrift onder mijn hoofdkussen te gaan slapen (iets met lesstof opnemen door osmose), maar dat bleek niet te werken. (En please vertel me dat ik niet de enige ben die dit ooit geprobeerd heeft!?)

Ik besloot dat ik het anders ging aanpakken. Ik had namelijk nog iets geleerd van deze coach: vanuit de onderbuik spreken. En nee, dat vereist geen handpop. Dit is vanuit intuïtie praten. Vanuit diep vertrouwen dat het juiste verhaal oppopt, op het moment dat ik op het podium sta. Weten dat er iets groters is dan mijn ego, dat een boodschap deze wereld in wil slingeren. 

Een strategie die ZÓ ver staat van wat ik gewend ben, dat het mij tijd heeft gekost om te durven vertrouwen. Want, wat als dat niet kwam? Stel dat er bij mij natuurlijk weer niks oppopte? Moet ik dan niet, voor de zekerheid…?? 

Ja, je ziet dat ik ook exact dezelfde gedachten heb als jij. Jij dacht toch niet dat ik als een soort Alwetende Storthoop ter wereld ben gekomen? (En mocht je nu na 1990 geboren zijn, check even de Freggels uit de jaren ’80).

Maar ik weet nu hoe dat moet, ik bleek niet zo speciaal en een uitzondering op de regel, dus pas ik dat toe. Alles is te trainen, als je je ego even aan de kant gooit. Trust me.

Toen de spreekster voor mij bezig was, stond ik ‘in de coulissen’ mijn oefeningen te doen om vanuit mijn onderbuik te spreken. Want als spreker is het niet de bedoeling dat je vanuit “zit” het podium opkomt. Weer wat geleerd. Het applaus verstomde en het was mijn beurt. 

‘Een applaus voor… Madelon!’ (*slik*) (*barf*) (*houdt adem in*)

Ik pak de microfoon, klim 3 trappetjes op en ga staan, vooraan. In het midden van het grijze, opgebouwde podium. Ik haal diep adem in en adem ook weer even uit. De vloer van het podium kraakt wat onder mijn boots, waar ik mijn pumps inmiddels voor verruild heb. Het is belangrijk dat ik mij in mijn element voel. Doe wat past bij Madelon. Niet doe wat ‘heurt’ of wat ze verwachten. Ik haal nog een keer adem en mijn mond begint als magie precies te vertellen, wat er ergens uit mijn onderbuik oppopt. En het is helemaal het juiste voor dat moment. Weer applaus… 

#lekkervoorme.

Denk nu niet dat het vlekkeloos was, ook al was het juist. Want ook ik was halverwege even uit mijn ritme en mijn verhaal kwijt, moest zoeken naar de woorden. Maar ze kwamen weer, omdat ik bleef staan. Ademhalend. Erop vertrouwend dat de woorden mij weer zouden vinden. En dat deden ze.

Zo trots als een pauw (en doodmoe van 4 nachten niet slapen EN omdat het al 17:00 was) ging ik het podium af. 

#nailedit

Wat ik met dit hele verhaal wil zeggen? Dat je mag vertrouwen op jezelf en de juiste afloop. Dat je een verlangen hebt om ergens te zijn en er stappen voor onderneemt om het te krijgen. Maar dat je vooral vertrouwen hebt dat het wel goedkomt. Als jij maar doet wat nodig is en niet ‘hoe het heurt’, maar op je gevoel. Niet om hoe zij het willen, maar om hoe jij het wil. Zo simpel is het.

Wil jij ook weten hoe jij ALTIJD het juiste antwoord uit jouw onderbuik omhoog weet te toveren? Dan heb ik iets super tofs voor jou. 

Ik heb voor volgende week 5 gratis plekken voor een Doorbraaksessie om weg te geven (t.w.v. 250,00). In deze call van 30 minuten kijk ik met jou wat de grootste reden is dat jij nog niet de juiste antwoorden hebt om de juiste keuzes te maken. Ik deel met jou in deze call wat er voor nodig is om dat te doorbreken en of ik de aangewezen persoon ben om jou hiermee te helpen. Claim hier snel jouw plek. Vol = vol en als je te laat bent, kun je geen afspraak meer boeken. Lukt het wel, dan ben jij een van die lucky few.