Ik weet niet wat het is. Maar elk jaar voel ik het tot in mijn tenen. Het komt 2.0 binnen, de verhalen van overlevenden uit de WOII. Elk jaar zit ik aan de buis gekluisterd bij programma’s over de jodenvervolging, de oorlog, Hitler en wat er allemaal is gebeurd. 

Mijn kinderen deden al mee aan Dodenherdenking voordat ze konden praten. En alles was oké. Want zij konden nog niet ‘stil zijn’ of begrijpen waarom we dit elk jaar doen. Maar ik heb hen vanaf het begin mee laten luisteren naar kinderprogramma’s en verhalen die voor die leeftijden bedoeld zijn. Omdat ik het zo belangrijk vind dat dit NOOIT vergeten wordt, wat daar gebeurd is. 

Want linksom of rechtsom, het is onbegrijpelijk voor mij. Waarom hebben mensen zo’n ongelooflijke moeite met andere mensen? En begrijp me niet verkeerd, ook ik heb zo’n lijstje mensen die ik liever niet in mijn buurt heb. Omdat ik ze doodsaai vind, of het niet eens ben met hoe zij hun leven leiden. Maar lekker boeiend toch?? Ik heb daar toch geen last van? Waarom zou ik hen beletten om zichzelf te mogen zijn? Hoeveel stupiditeit ik daar ook uit vind spreken. 

Het is voor mij onvoorstelbaar dat je mensen gaat saboteren. Ze tegen wil houden om hun leven te leiden. Hen opsluit, omdat ze iets anders roepen dat dat jouw overtuiging jou zegt. Hen DOOD wil, omdat ze het leven op een andere manier invulling geven dan jij. Met een andere god, een andere partner, een andere manier van eten. 

En het gebeurt allemaal nog steeds. 

Dat mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen. En dat de ongegunde dat voelt en zich klein maakt. Ongezien. ‘Als ze maar niets van mij vinden’, denkt hij, ‘Dan ben ik veilig’. Heeft allemaal zijn oorsprong. Heel begrijpelijk.

Maar het dient ons niet. 

Door niet te zijn wie je bent, dien je niet dat hogere doel. Ben je niet bezig met de mensheid naar een hoger level te tillen. Om ons bewust te maken van waar het werkelijk over gaat. Wie wij werkelijk zijn. 

Noem het maar even melancholisch. Maar deze tijd maakt mij altijd nederig. Zeker in het werk dat ik doe. Want ik help mensen op dagelijkse basis om concessieloos zichzelf te zijn, in business en in het leven zelf. No matter what. 

En in herdenkingstijd wordt het mij weer duidelijk hoe kort geleden dit allemaal niet kon. Hoe dun het lijntje nog altijd is. 

Hoe makkelijk het je allemaal weer afgepakt zou kunnen worden. 

Maar bovenal, hoe belangrijk het is dat ik doorga met wat ik doe, wat het ook van mij vraagt. Zodat zoveel meer mensen het lef gaan hebben om zichzelf te durven laten zien en hun eigen boodschap kunnen verkondigen. Om op die manier SAMEN de wereld een stukje mooier te maken en de mensheid helpen een level omhoog te klimmen. 

DAT is waar ik het voor doe.

En jij?