Ik lig op de bank met mijn dekentje en een bak chips. Ik ben eindelijk voor het eerst in 1,5 maand helemaal alleen thuis. Man werkt, kinderen zijn bij oma logeren en ik kijk een ongelofelijke chickmovie die ik (als ik toch even heel eerlijk met je ben) al minstens 4 keer gezien heb. Er gebeurde hier iets dat jij moet weten, waarover straks meer.

Ik word echt gek van mijn gezin

Ik word soms echt krankjorum van mijn huisgenoten, weet je dat? Dat wil zeggen: mijn man en 2 zonen van 9 (Anthony) en 5 jaar (Aiden). Ik kan ze weleens vol achter het behang plakken, hoewel dat met gestucte muren wat lastig is. Ik heb mezelf serieus wel eens gezien als de volgende Telegraaf-kop, waarbij je nooit gelooft dat iemand tot zoiets in staat is. 

Het gekke is, dat ik deze mensen toch echt zelf uitgekozen heb om in een huis te wonen. Maar dat wil blijkbaar niet zeggen dat ik ze 24/7 om mij heen wil hebben. En dat ligt nergens aan hen, maar volledig aan mij.

Ik heb het namelijk nodig dat ik af en toe alleen ben. Zei ik ‘af en toe’? Ik bedoel eigenlijk: vaak. En met die hele virus-ellende van afgelopen tijd (*denkt hier even woorden die niet geschikt zijn voor kinderen van 9 en 5*) was de hele goegemeente continu in mijn zone. 

Ga ik niet goed op. 

Het schone ‘alleen-zijn’

Ik ontdekte de noodzaak tot ‘alleen-zijn’ toen ik als fulltime thuisblijfmoeder over mijn eigen Zelf struikelde. Graag had ik die Merci reclame-koekjes bakkende-martelaar-heilige-moeder geweest die ik voor ogen had. Maar dat bleek ik niet te zijn. Bummer….

Ik leek in die tijd meer op de Telegraaf-kop-moeder, waarvan je niet kon geloven dat ze tot zoiets in staat bleek. 

Maar wat ik echt was, was een ambitieuze vrouw die niet weggelegd bleek voor ‘middelmatig’. Zij had tijd en ruimte voor zichzelf nodig, uitdaging, ontwikkeling en vooral een hoop lol. En dus ook momenten van totaal inactief liggen op de bank met chips en een dekentje. Waar niemand iets aan heeft. En vooral: zonder iemand om zich heen.

Sod off met die handjes!

Voor wie kinderen heeft weet trouwens dat het godsonmogelijk is om zomaar met een bak chips te gaan zitten, want voor je het weet graaien minstens 2 handjes (met gore aarde-nagels en neuspeuter-vingers) in jouw bak mee. 

Sod off!! Mijn bak. Zonder vieze handen. En weet je wat? Ik wil het niet eens delen. Zo! 

Dat is hoe ik me voel, wanneer ik niet genoeg tijd neem voor mezelf. Wanneer ik niet doe waar ik blij van word en mij steeds aanpas aan wat iedereen van mij wil. En dat laatste wordt altijd steeds meer, als je dat toelaat. Ik word er een chagrijnig, naar wijf van. 

Ja ik ben even bloedeerlijk.

La dolce far niente

Even terug naar die chickmovie die ik lig te kijken. Het is (what else??) ‘Eat, pray, love’. En met dat eerste woord relateer ik even het meest op dtt moment, wanneer ik weer een chipje in mijn mond steek. Heel even til ik mijn hoofd op en draai mijn rechteroor richting de keuken. Wat is het heerlijk stil! Als een spinnende kitten leg ik mijn hoofd weer op mijn kussentje. 

Inmiddels is Julia Roberts, onze hoofdrolspeelster, aangekomen in Rome en geniet van de meest waanzinnige gerechten. Spontaan krijg ik trek in spaghetti bolognese, zoals alleen echte Romeinen dat kunnen maken. Maar dat wordt een beetje lastig, dus doe ik nog een graai in mijn bak chips. 

‘La dolce far niente’, hoor ik een van de bijrollen zeggen. Het ‘zoete nietsdoen’. 

Hey, that sounds like me! Ik hou van het zoete nietsdoen, omdat ik dat heel nuttig vind. Het vult mij met rust en ontspanning (oké en soms chips). Maar het voedt ook mijn creativiteit. Want als je eindelijk even niets gaat doen, kunnen intuïtie, ideeën en creativiteit eindelijk even met je praten. Die worden namelijk altijd overstemd door herrie van buitenaf: to-do lijstjes, andere mensen die iets van je willen, volle agenda, waan van de dag etc. 

Het is me altijd afgeleerd, dat even lekker nietsdoen. Ik werd voor gek verklaard. Want, dat heurt niet.

Doe ik het nog niet zo gek

Blijkbaar is het in Italië een hele levensfilosofie. Ik woon duidelijk in het verkeerde land met mijn opvattingen. Kun je om lachen, maar het is eigenlijk bittere ernst. 

Het is hier vooral een aan-de-slag-mentaliteit met een sausje van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Iets niet willen doen voor een ander, nee zeggen tegen jouw omgeving, niets doen, gek doen. 

Het is allemaal frowned upon in Nederland. 

Maar deze film laat mij wederom zien dat ik niet gek ben. Dat ik het heel goed doe (wist ik). Dat wat ik voel, de juiste weg is. En ik hoor diep van binnen dat stemmetje dat zegt: ‘En dat moet de hele wereld weten, Madelon, want ze volgen nog de verkeerde mensen het verkeerde pad op en daar kan nooit iets moois uit ontstaan. De mensen moeten meer dingen doen waar ze blij van worden’.