‘Wees dankbaar’ zegt Michael Pilarczyk zwoel in mijn oor, terwijl ik half in slaap soes. Ik schrik wakker uit mijn fijne staat en voel me instantly schuldig. F*ck! Hoe doe ik dat dan?

Ik vond het begrip Dankbaarheid vroeger altijd erg ingewikkeld. Ik ben mij de laatste jaren steeds meer aan het verdiepen in de leer die alle succesvolle mensen verder bracht en ben er niet te bang voor om mijn ego opzij te knallen om te zien hoe het voor mij kan werken. 

En dan bedoel ik bewustzijn, spiritualiteit, Wet van de Aantrekkingskracht en meditatie. Waar ik altijd op afhaakte, want ik heb geen zin om met brandende salietakjes in mijn blote reet door het bos dansen bij volle maan. Nu tik ik vast een hoop mensen tegen het zere been, maar dat is maar even de collateral damage van dit blog. 

Ik miste altijd de praktische uitvoering van wat ik las. Overal zweeftermen en loze kreten. Iedereen zweeft bijna op de yogamat de ruimte binnen, maar het toepassen in het leven dat we met z’n allen aan het leiden zijn ho maar. En daar kan ik niet tegen. Jaja, oordeel. I know. Maar iemand leert alleen van je als je dezelfde taal spreekt. And so far zijn er niet heul veul praktische en concrete leraren op dit vlak. Het blijft allemaal een beetje out there. 

Ik ben echt te praktisch voor geouwehoer. Het ‘waarom’ en het ‘hogere’ is allemaal prima, maar wat gaan we er nu mee doen? 

Inmiddels kan ik ook dat deel ego opzij zetten en leren over de boodschap en toepassing van dit alles. Want er zit me een waarde in! Laat ik het zo zeggen: sinds ik hiermee aan de slag ben, is mijn leven naar een 2.0-level gegaan. En dat wist ik, want als het voor andere mensen werkt… dan werkt het ook voor mij. I’m not that special. En jij trouwens ook niet. En zolang ik niet weet waar ik de nuchtere types vindt die mij dit kunnen leren, probeer ik door alle zweeftermen heen te lezen en maak de boodschap mij eigen. 

Maar dat dankbaarheidsgedoe vond ik altijd ingewikkeld. Meteen de angst dat ik het fout doe en dat ik alles voor lief nam door er niet 24/7 bij stil te staan hoeveel ik heb, kan en nog krijg. Dat je het jinxt, je weet wel: er bijna een vloek over uitspreekt. De niges er op zet. Dat wer. Ik weet niet hoe snel dat Universum je nek omdraait als je het verkeerd doet. Ik ben de mensen gewend en die zijn niet zo makkelijk. 

Totdat ik de vorm vond die ik wel kon snappen en uitvoeren. En voor mij werkt dat stupidly simpel. Hé en daar hou ik van hè: stupidly simpele dingen die wat opleveren. Ik maak het gewoon niet zo groot. Niet te moeilijk. Want ik bepaal zelf hoe ik dat doe, dan ‘dankbaar zijn’. Ik moest er alleen even mijn eigen woorden aan geven, zodat ik ermee aan de slag kon. 

Voor wie mij al een tijdje volgt, heeft vast weleens gehoord over de 4 vragen die ik elke werkdag voor mijzelf ’s ochtends beantwoord. Het is mijn vorm van bewust aan de dag beginnen, een andere energie kiezen en schrijven. Want ik háát schrijven. Maar ook hier gold: andere mensen hebben er successen mee, dus waarom ik niet. I’m not that special (en jij wederom ook niet)

Een van de vragen is waar ben ik dankbaar voor. 

Je zou je doodlachen als je in het schriftje zou mogen lezen. Want heel vaak staat er dus koffie op. Of mijn roze onesie. Ik ben er oprecht dankbaar voor! Dus mogen ze op de lijst. Je moet je ook voorstellen dat ik af en toe als een soort The Grinch aan die koffie zit en echt even niet weet waar ik de dankbaarheid vandaan moet halen. Dan kijk ik letterlijk om mij heen en schrijf dat op wat ik zie. De ham. Pot jam. Tosti-ijzer, ook een toffe uitvinding (ik háát het wanneer iemand tosti’s in een koekenpan maakt…)

Het zijn simpele dingen, niet te groot. Want soms kan ik dat even niet vatten. En ik weet hoe belangrijk het is dat ik het überhaupt doe. Dat ik ermee bezig ben. Bewust. Het leven bewust leiden is niks anders dan steeds kiezen voor dat wat voor jou goed is. Hoe jij het wil hebben. en of dat nou gaat over je relatie of de manier waarop je een tosti bakt, de basis is hetzelfde. Hoe wil jij het hebben?