Als er een ding zeker is in het leven, dan is het dat je doodgaat. En daar hoeven we geen drama van te maken, dat is een feit. 

Wat je in de tussentijd doet met dat leven is wat telt. En het probleem is, dat we een aantal dingen veel te serieus nemen. Daardoor komt dat leven niet geheel tot zijn recht en dat is eeuwig zonde, want het is de moeite waard om geleefd te worden. 

Mede dankzij dat soms-alles-verwoestende-brein blijven we vaak in situaties en onderwerpen hangen, waar een hoop ‘wat als-en’ en ‘stel dat-en’ leven. 

Nu ik 40 ben, wat nog steeds een beetje pijn doet sinds mijn verjaardag in januari, begin ik stiekem al een beetje met ‘terugkijken’ (nee nee, je hoeft niet te mailen of alles goed met me gaat. Het gaat uitstekend met mij). En zo ging het laatst over de middelbare school. Want niks leukers dan oude herinneringen ophalen met mensen uit die tijd, maar dan 25 jaar na dato (auw….)

Ik heb op school het hele scala meegemaakt. Van brugpieper met veel te grote tas, gepest worden (tot politieoptreden aan toe), naar populairste meid van de klas. Vraag me niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen. Ik weet het tot op de dag van vandaag niet, want ik was redelijk dezelfde tiener en had niet ineens andere kleren. Maar blijkbaar hing dit allemaal af wie er bovenaan de foodchain de dienst uitmaakte. 

En uiteindelijk werd ik dat zelf, omdat ik besloot dat gepest worden mij niet zo goed bevallen was. 

Wat ik nog goed weet is de stress in alle hierboven genoemde situaties die ik voelde. Want of ik nu wel of niet gepest werd en wel of niet een leuke dag had, er bleven allerlei onzekerheden door mijn hoofd schieten.

Vinden ze me wel leuk? (Nou, ja en nee dus) Hoe zie ik eruit? Zit mijn make up nog goed? Weet hij dat ik ‘op hem ben’? Lekt mijn maandverband niet door? Hoe zorg ik ervoor dat mijn moeder de sigarettenrook niet ruikt? Oh mijn god hoe kom ik van de zweetplekken af? Boehoehoe mijn vriendin laat me in de steek! En ga zo maar door….

Ik heb 6 jaar (4 jaar MAVO en 2 jaar HAVO) verpest met onzekerheden en mij druk maken om wat anderen van mij vonden. Dat moet ook wel een beetje. Dat hoort bij het ontwikkelen en volwassen worden. Maar als ik toen wist wat ik nu toch allemaal weet…..

Mogelijk zit je driftig te knikken, omdat jij ook veel meer weet dan toen. Echter, maak jij je nog steeds druk om heel veel dingen die niet nodig zijn. Jij kunt nu ervaren hoe onbelangrijk die dingen van vroeger waren en tegen jezelf zeggen dat je je daarover toch niet meer zo druk zou maken. 

Dan heb ik een vraag voor je.

Stel je nou eens voor, dat je over een jaar of 10 precies hetzelfde terugkijkt op deze periode en de issues die je nu tegenkomt? Lekker idee toch? Dat het dan weer voelt alsof het niks voorstelde. Of is 10 jaar een soort ver-van-je-bed show?

Maar wat nou als ik je zeg dat je over een half jáár al glimlachend terug kunt kijken op deze periode en de issues die je nu tegenkomt. Dat je je afvraagt waar je je nu in hemelsnaam altijd zo druk over hebt gemaakt? Hoe fijn zou dat zijn? Of zelfs nog veel eerder dan een half jaar.

Het gaat om het besluit dat je jezelf weleens serieus mag gaan nemen en de rest een stuk minder. Want je overleeft het toch niet, so it’s time to have some fun.

En dat kan alleen maar, als je je niet zo druk maakt om van alles.