Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met vertellen waar ik de fout in ben gegaan. Het begon denk ik al in 2020, toen we met zijn allen in een tijd kwamen die op z’n zachts gezegd een “rocky road” was. 

In mij, en misschien herken je dat wel, werd een strijder aangewakkerd. Eentje die zag dat het echt mis was en dat we aangevallen werden. En vervolgens op haar paard ging zitten om met getrokken zwaard het veld op te galopperen.

Ik heb altijd al een grafhekel gehad aan onrecht en oneerlijkheid. Zo klein als ik was had ik het altijd feilloos door wanneer iemand glashard de waarheid stond te verdraaien en meestal waren mijn moeder en ik daarvan de dupe. Met vaak grote gevolgen kan ik je vertellen.

Grote oneerlijkheid of onrecht (niet een leugentje om bestwil) triggert een gevoel in mij wat er voor zorgt dat mijn hartslag omhoog gaat. Er komt een vuur in mijn buik en mijn hoofd roept: waar is ons paard! Let’s charge! 

Omdat ik zo graag wil dat de wereld een mooiere plek wordt. Dat mensen elkaar helpen, lief zijn. Waarin we eerlijk mogen zeggen wat we willen. Waarin we ons niet in bochten hoeven wringen om ergens onderuit te komen, omdat een ander dan boos wordt. Een wereld waarin je niet van je geld of je liefde af gemanipuleerd wordt, altijd met grote gevolgen voor het slachtoffer op financieel en emotioneel gebied. 

Het is het beeld van mijn kindertijd. Mijn moeder berooid en totaal gebroken achtergelaten. En zodra ik ook maar iets van die oneerlijkheid zie…. Rode lap op een stier.

So far so good. 

Nu werd de tijd na 2020 het “Nieuwe Normaal”. En kon ik mij een beetje neerleggen bij wat is (hard aan gewerkt en menig euro aan gespendeerd om dat te kunnen). Mijn paard kon weer op stal.

Waar ik mij echter niet bij neer kon leggen, was wat ik op dat moment aan alle kanten in mijn netwerk om mij heen zag gebeuren. Verhalen die ik hoorde van mensen die geen vertrouwen meer hadden in hen die bedoeld waren om ze te helpen. Geen geld meer over hadden om iets anders te kunnen kiezen. En nog steeds vastzaten op het punt waar ze initieel hulp voor hadden gezocht en daardoor intens verdrietig dat ze niet goed verder konden met hun missie leven. En mijn emoties werden alleen maar weer uitvergroot. 

Lap.Op.Stier.

Want als je zo graag de wereld wilt redden, voelt het soms alsof je met een emmertje water uit een lek bootje staat te scheppen, midden op open zee (herkenbaar). En je wil graag dat iedereen helpt om samen aan de wal te komen. We zijn een team, doen het samen hier op aarde. En je wil niet dat iemand ten koste van de ander een nieuwe speedboot gaat kopen en alleen wegvaart naar een betere bestemming. Oké, stomme metafoor maar je snapt mij vast.

Zo voelde dat.

Nu zijn er de afgelopen zomervakantie een hoop dingen gebeurd in mijn leven. Letterlijk en figuurlijk. Want er kwamen dingen voorbij zoals mijn moeder weer onverwachts in het ziekenhuis. Ik die dacht even de spiraal te laten verwijderen en ineens een ander bericht kreeg (kom ik nog eens op terug als er wat te melden valt). 

En daarnaast is er een mega uplevelling gaande in mij op spiritueel gebied. En werd alles, zoals dat altijd gaat met die freakin’ shifts, om mij heen even heel blurry en wiebelig.

En godzijdank heb ik mensen om mij heen met wie ik werk, die mij helpen groeien door alles heen. Om nog meer in mijzelf te zakken. Maar het is aan mij om de signalen te herkennen van de patronen die steeds voorbij komen. De tekens die letterlijk in my face werden gegooid vanaf mei. De onrust die ik voelde en niet goed kon plaatsen eerlijk durven uiten. En voor een ander kan ik het briljant voor je uittekenen, maar voor mijzelf heb ik ook gewoon hulp nodig in de chaos. 

Emoties. They cloud the mind. (geef ik trouwens binnenkort een toffe masterclass over, kun je je hier gratis voor aanmelden) 

Door die hulp, die op energetisch en zielsniveau was, kwam ik er achter dat het thema “Veiligheid” een grotere rol speelde dan alleen in dit leven. Ik bleek al vele levens geleid te hebben, met relaties die veelal gruwelijk gewelddadig waren. Ha, clue nummer 1 waarom om sommige situaties voor mij intenser zijn dan voor anderen (ik kan echt dagen last hebben van 2 mensen die gewoon woorden hebben op straat mensen).

Maar mijn Strijder te Paard-act komt dus mede voort uit het gevoel van onveilig zijn. Ik kijk ook diep naar mensen die om mij heen staan, intens. Ben overal op gefocust, prik overal doorheen. En hoor en zie altijd alles, omdat mijn systeem op dat level hyperbewust aanstaat. 

Ik heb altijd onbewust de vraag bij relaties (met partners, vrienden, coaches): ben ik veilig bij jou? Kan ik mezelf zijn en mezelf open stellen? 

En dat ging onbewust, tot nu toe 😉

Er achter komen dat dingen niet helemaal zo zijn als ik dacht, of dat iemand iets anders vertelt tegen een ander dan eerst tegen mij verteld werd. Of wat dan ook dat die onrecht-trigger raakt….dan ga ik dus “strijden”. Sterk zijn en er vol doorheen gaan is sowieso een patroon dat ik wel herkende uit dit leven, maar dat het zo verweven zit met mijn hele ziel… Dat was wel een gamechanger, zoals dat zo mooi heet. 

Na al het energetisch werk dat ik heb mogen doen, voel ik dat bepaalde triggers weg zijn (jonguh, potje wazige shizzle komt hier om de hoek kijken! Love it, daarom verweef ik het al een hele tijd in mijn trajecten en werk). Waardoor mijn lijf en brein anders reageren op situaties. Moet ik zelf ook nog even aan wennen, geloof ik. The new me. Voor de lengte van dit blog en de privacy van betrokkenen zal ik de voorbeelden niet noemen. 

Maar wat een verademing! Alsof er letterlijk een kilometer zit tussen mij en mijn altijd-gedoe-opleverende thema. 

Maar nu komt het.

Ik zat van de week op de bank, net wakker. En er schoot door mijn hoofd dat ik mensen gekwetst heb. Bedacht ik niet, kwam gewoon. 

Ik realiseerde mij dat ik mensen onder de voet gelopen heb met mijn paard, terwijl ik streed tegen onrecht. En dat is niet oké. Want het is niet aan mij om anderen onder de voet te lopen. Iedereen heeft een eigen pad te lopen en ik ben keihard door het pad van anderen gaan racen met mijn paard, omdat ik ergens iets van vond. Ik begrijp nu waarom die emotie en dat gevoel te paard te moeten gaan toen zo ongelofelijk heftig naar boven kwam op dit onderwerp.

Maar dan is het nog steeds niet oké en dat spijt mij. Oprecht.

En dat wil ik ook publiekelijk delen. Want wie A zegt, moet ook B zeggen. En ik wil je graag meenemen in processen, zodat je er iets uit kunt halen voor jezelf. Dat geldt ook voor deze processen. The ugly ones. Want die horen erbij, die heb ik ook. Iedereen heeft die. 

En ik voel dat het NU nodig is om deze mea culpa de ether in te slingeren. De tijd is rijp, de inzichten zijn gevallen. Ik mag iets weer helen bij mijzelf hierdoor en ik hoop dat ik daardoor ook mag bijdragen aan de heling van de ander. 

Als ik je gekwetst heb, mag ik dan om jouw vergeving vragen? ♥️