Half slapend sta ik onder de douche en beweeg mechanisch de tandenborstel heen en weer. Wat is dat toch? Dat we dat elke dag gedachteloos doen, schijnbaar zonder moeite. Mooi staaltje patroon dat er al, vanaf dat je tanden in je mond hebt, in zit. 

Daar is mijn moeder al

Al poetsende hoor ik de stem van mijn moeder: ‘Je hoeft geen uur onder die douche te staan!!’ De eeuwige discussie die met mij te voeren is, want ik word heel blij van douchen. En daar neem ik altijd de tijd voor. Alleen nu betaal ik het zelf en hoor haar nog. Overigens heeft mijn man dit stokje in mindere mate van haar overgenomen. Maar ik luisterde vroeger al slecht… 

Flikker op met je duurzaamheid

Tegelijkertijd hoor ik de stem van de Duurzaamheidspolitie. Geen idee wie dat is, maar die stem is best hard. ‘Je hoeft geen uur onder die douche te staan!!’. Jezus man (vrouw?) hou es effe je klep. Ik weet het nu wel. Ik draag waar ik wil mijn steentje bij en voor de rest moet je me gewoon met rust laten. Ik ben net wakker. Ik word hyper van dat gekwaak de hele dag over duurzaamheid. Nog iets waar ik bij op moet letten. En serieus? Ik vind het wel even genoeg zo. Ik ben niet in mijn uppie verantwoordelijk voor global warming, stikstofproblematiek, wereldhonger of de plastic soep. So fuck off!

Met een welgemikte zwaai mik in mijn tandenborstel in de wasbak, die tegenover de douche is. Gaat niet altijd vlekkeloos trouwens. Ik mis de wasbak weleens of raak Mag3 de spiegel, waardoor er in een klap een regen aan spetters het zicht door de spiegel vertroebeld. 

En daar is de 3^e stem…

Ik geniet intens van het warme water op mijn gezicht. Ik voel dat ik wakker begin te worden. Op de een of andere manier wordt mijn blik naar beneden getrokken en ik sta naar mijn buik te staren. Inmiddels een plek, waar 2 andere mensen in hebben gewoond. Daar is die 3^e stem. Eentje die al mijn hele leven met me mee doucht en altijd op de achtergrond aanwezig is. ik weet niet wiens stem dat is. Misschien wel gewoon de mijne. Don’t know, het is een schizofreen fenomeen. 

Die fluistert al 40 jaar hetzelfde repertoire

Hij (zij?) fluistert in ieder geval al bijna 40 jaar dezelfde dingen in mijn oor. ‘Jeetje, dat is wel een hele grote rol die je nu hebt daar. Je kunt je voeten amper zien’. ‘Jeetje, wat heb jij een dikke reet’. ‘Jeetje, jij bent echt niks waard. Niemand wil iets over jou horen en het gaat allemaal niet lukken wat jij wil. Want jij kan helemaal niks. Wie ben jij nou…..’

Ik heb het als vrouw toch maar mooi geflikt

Terwijl ik naar die rol op mijn buik staar en dat stemmetje met zijn (haar?) programma begint, besef ik me dat ik mijn voeten nog prima kan zien. En dat het toch best knap is dat er 2 mannen in gewoond hebben. Heb ik als vrouw toch mooi geflikt, 2 mannen op de wereld zetten. Zie jij dat maar eens te flikken en er geen rol aan over te houden, rare stem! 

Ik realiseer me ook hoe ver ik ben gekomen. Hoe blij ik ben met mijn klanten en zij met mij. Getuige het feit dat de meeste van hen altijd nog willen blijven om met mij verder te leren. Dus wat lul je nou, rare stem die van niemand lijkt te zijn?! 

Ik zet de douche uit, droog me af en begin aan mijn dag. 

Deze stem heb jij ook

Dit stemmetje heb jij ook. En die kan dodelijk zijn met momenten. Het is de stem die je tegenhoudt om te doen wat jij graag wil. Dingen, waarvan je ergens diep van binnen voelt dat ze belangrijk voor je zijn. Die een verschil gaan maken of je geluk zullen brengen. Het is precies die stem die ervoor zorgt dat je beschaamd in een hoekje blijft zitten. Je gek voelt, of niks waard. En die stem is hardnekkig. Hij (zij?) laat je voelen alsof je heel nietig en klein bent.

Maar het is allemaal niet waar

Maar het is niet waar wat die stem zegt. Ook al denk jij met je hoofd van wel, jij weet vanuit je hart dat het onzin is. Toch verschuil je je achter die stem uit angst. Want wat nou als die stem wel gelijk heeft. En jij niks of niemand bent?

En wat denk je? Ben jij echt niks of niemand?