Ik hoor het zo vaak bij mijn klanten. De vraag ‘wie zit er nou op mij te wachten?’. En rationeel weten we ook wel dat er heus wel IEMAND is. Maar gevoelsmatig is het zo’n rare gedachte dat jij speciaal genoeg zou zijn (goed genoeg) dat iemand jou geld wil geven om mee samen te mogen werken.

We zijn het niet gewend.

Want thuis zijn we maar gewoontjes. Zijn we moeder, vrouw, partner, dochter. Moeten we de was doen en de boodschappen. Niemand gives a crap over de transformerende dingen die jij met jouw klanten doet. Worden we soms misschien zelfs uitgelachen door onze omgeving in wat we doen.

Niet serieus genomen.

Terwijl jij zo sterk voelt dat het belangrijk is voor de wereld wat je aan het doen bent. En dat het groots kan en mag zijn. Alleen je zit jezelf nog in de weg. En dat komt, doordat je door een andere bril naar jezelf kijkt. De bril die de mensen in jouw directe persoonlijke omgeving op hebben. En die sterkte heb jij helemaal niet nodig.

Het doet pijn als jouw omgeving niet de waarde ziet van wie jij bent en wat jij doet. Toch is dat gewoon hoe het is. Zij zijn jouw klanten niet en daarmee hoeven ze dus ook geen waarde toe te kennen aan de inhoud van je werk. Mogen ze het zelfs raar, gek en “onzin” vinden.

Gebakken lucht zelfs misschien.

Mag allemaal.

Jij weet hoe het zit. Jij kent de resultaten van de mensen die al met jou gewerkt hebben.

Waarom houd je je dan toch klein? Laat je je meenemen in die gedachte van ‘ik ben maar gewoontjes’. Dat ben je niet, punt (‘GEEN komma’, zou mijn mentor zeggen). Ik denk dat het tijd wordt voor een stap naar voren. Ook al weet je misschien nog niet hoe en wat. Daar komen we samen wel uit. Maar het wordt tijd dat jij echt gaat staan voor wie je bent. No more holding back.

Je zit niet meer op school. Je bent niet het “buitenbeentje die nergens bij mocht horen”. Wat heul hard moest werken, zodat ze bij de groep mocht.

En ergens ben je dat buitenbeentje dat er niet tussen past ook gewoon, maar dan omdat het de f*kking bedoeling is dat je er niet bij hoort. Niet doorsnee bent. Als je bedoeld was om mee te lopen met de meute, dan voelde je die diepe drive niet, vrouw.

Je bent niet bedoeld voor doorsnee. Het staat voor jou letterlijk in de sterren geschreven dat je er niet tussen hoort te zitten. Tussen de rest.

Want er zitten ik-weet-niet-hoeveel mensen op jou te wachten om door jou geholpen te worden. En zolang jij je blijft richten op dat ‘ik ben toch maar gewoontjes?’-deel van jou, kun je de levens van deze mensen nooit gaan transformeren tot wat het voor hen zou kunnen zijn. Die mensen weten je anders simpelweg niet te vinden.

Dus wat gaan we doen? Kop IN het maaiveld houden en doen wat de rest doet? Of er met zekerheid, trots en vertrouwen BOVENUIT gaan steken? En zo de mensheid naar een level helpen brengen waar we ALLEMAAL gelukkig zijn?

Aan jou de keuze.

PS: heb je je al opgegeven voor de livedag op 1 april? Ik geef de gloedjenieuwe en briljante (if i may say so myself) training “Ondernemen vanuit jouw hart”. Lees er hier alles over en reserveer direct jouw stoel.