De middelbare school. Ik vond het allemaal bijzonder ingewikkeld. 

Het ene jaar volle bak gepest worden en het jaar erop de populairste van de klas. Ik kan er nog steeds geen kaas van maken. Aan mij was namelijk niet zoveel veranderd in de zomervakantie. 

Ik was altijd een enorme meeloper. Wilde er dolgraag ‘bij horen’ en was als de dood dat ik alleen op het schoolplein moest staan in de pauze. Want, wat zei dat over mij? Ik sloot me vaak aan bij de grootste mond. Keep your enemies close. 

Maar zo ben ik dus begonnen met roken, was gabber (godzijdank mocht ik mijn mooie lange haar niet scheren aan de zijkant) met een geleende aussi, praatte alle accenten mee (afhankelijk met wie ik stond te praten), dronk alcohol, rookte wiet en heb zelf ook wel eens kinderen gepest. Uit angst dat ik anders zelf aan de beurt was. Een meeloper.

Schrijnend, maar waar. 

Ik ben er niet trots op, maar er zat altijd zo’n diepgewortelde angst van in de steek gelaten worden. Alleen overblijven. Niet goed genoeg zijn. Dat maakte dat ik mijn gave van nu, toentertijd gebruikte om veilig te blijven.

Het is de gave om met iedereen om te kunnen gaan. Je kunt mij namelijk overal neerzetten, rijk/ arm, zuidelijken/Amsterdammers, mannen/vrouwen. Het maakt dat ik iedereen kan invoelen. Met hen kan communiceren. En dan heb ik ook nog een brein wat hypersnel ingewikkelde vraagstukken ontwart, waardoor ik uiteindelijk een Lieve Mona-functie kreeg tijdens de pauzes en kinderen al rokend stond te helpen met ingewikkelde thuissituaties. 

Is die gave juist? 

Niet als je het inzet om jezelf te verloochenen en je aan te passen aan de groep. Ik vind namelijk niet iedereen leuk en niet iedereen vindt mij leuk. 

Feit. 

Maar op de middelbare school wist ik nog niet, wat ik nu allemaal weet. Ik ben daar op standje cortisol door heen gekomen en met momenten voelde dat als een ware veldslag. Laat ik de puber-hormonen nog zelfs buiten beschouwing. 

En ik zeg het je eerlijk: die stemmetjes die riepen dat ik niet goed genoeg ben zijn er nog steeds. Die gaan niet weg. Die horen bij het mens-zijn. Ergens ooit opgepikt in mijn vroege jeugd. 

Net als jij.

Ze zijn er nog en met enige regelmaat gaan ze wat harder roepen om aandacht. Nu ik bijvoorbeeld weer een level aan het groeien ben. Dan hoor ik het weer, zachtjes fluisterend op de achtergrond, steeds meer aanzwellen: ‘Het gaat niks worden, ze zitten niet op jou te wachten, wat weet jij nou eigenlijk helemaal?’ 

U ziet, het hoofd van Madelon Rijkers verschilt echt niet van dat van jou. 

Dat betekent echter niet dat ik er ook naar moet luisteren en er naar moet handelen. Want dan ga ik meelopen. Doen wat iedereen doet. Hoe het heurt. En daar word ik ongelukkig van. 

Net als jij. 

Inmiddels heeft de ervaring geleerd dat er meer dan voldoende bewijs is, dat er mensen op mij zitten te wachten. Dat ik echt wel goed genoeg ben. Maar het is het ego dat ons wil houden waar we zijn. Lekker veilig en bekend. 

Maar daar wil ik niet meer blijven. Ik wil groeien en next level. En daarvoor zal ik nooit meer mee moeten lopen, want dan kom ik daar niet. 

Dus heb ik geleerd wat ik letterlijk moet doen op een dag om de intuïtie-stem harder te laten klinken dan die van de angst. Zodat ik kan doen waar ik het allergelukkigste van wordt en al mijn talenten ten volle kan benutten op een manier die zo ongelofelijk goed past.

PS: Dat nieuwe level waar ik het over heb, is een gloednieuw programma voor ondernemers. Concessieloos ondernemen vanuit wie je bent. Niet meer doen hoe het heurt, maar vooral wat jij wil en met wie jij dat wil. Ben jij nou toevallig (of ken jij een) ondernemer die een dienstverlenend bedrijf hebben, zoals coach/therapeut of bijvoorbeeld VA? Check dan hier even of dit programma iets voor jou is.