Het is bijna kerst. Vorig jaar begon eerste kerstdag voor mij op een manier die ik nooit voor ogen had kunnen houden. Ik moet er nog een beetje van bijkomen, als ik er weer aan terug denk. 

Ik neem je even mee in het verhaal

In de maanden voor kerst was het een tumult van jewelste in mijn leven. Ik voelde namelijk vanuit mijn tenen dat het tijd werd om mijn biologische vader op te zoeken. Hij verliet mijn moeder en mij, toen ik nog maar een baby’tje was. Het hoe, wat en waarom van dit vertrek is eigenlijk niet zo relevant. En gemist heb ik hem nooit. Ben ik heel eerlijk in.

Toen ik ouder werd en een vaste relatie kreeg, begonnen de vragen op te borrelen. En ik had hem eerder kunnen opzoeken. Mijn moeder heeft me daarin altijd vrij gelaten. Maar ik wist ook hoe verdrietig mijn moeder hierom zou zijn en voor mij was het geen pure noodzaak. En als de pijn niet groot genoeg is, zeggen we in coachland, dan onderneemt men ook geen moeilijke stappen. Feit. 

Totdat ik zelf aan kinderen toe was

Bij de verloskundige kwamen er allerlei vragen die ik niet kon beantwoorden. Over gekke genetische toestanden en ziektes die in ‘de familie’ voorkwamen. Ik had geen idee…  Ja, ik wist wel dat hij ‘niet spoorde’ en hoopte vurig dat daar geen erfelijkheid bij om de hoek kwam kijken. Dat bleek mee te vallen.

Altijd 180 graden anders kijken

Wat ik wel wist is dat ik altijd 180 graden anders dacht dan mijn moeder, op veel essentiële gebieden. Wij hadden altijd een andere smaak, andere invalshoek en andere kijk op de wereld en het leven. Mijn bourgondische, avontuurlijke, enthousiaste en gekke kant moesten wel de andere helft van dat DNA zijn. 

Dit was het moment

En eind oktober wist ik het. Ik zat op het event van mijn coach en aan het einde van dag 3 was er was een dame die in die dagen zo “bold” was geweest om haar vader op te zoeken. Het was alsof tijd stilstond en er een directe link naar mijn brein kwam. Dit was het. Dit was hèt moment, waarop alles samen kwam. Ik ging met trillende benen naar huis (dat heb je bij mijn coach trouwens sowieso hoor, weet ik nu) en wist dat de wereld voorgoed ging veranderen. Ik voelde vanuit mijn tenen dat dit precies de weg was die ik moest volgen en voelde ook nog het diepe, diepe vertrouwen dat het ook goed kwam. Linksom of rechtsom. Ik moest mijn eigen koers hierin gaan varen.

Shitstorm 2.0

Want de uitkomst van dit grapje kon ik natuurlijk uittekenen. Dit werd shitstorm 2.0. En ik deed het toch. Ondanks alle angst van wat iedereen ervan zou vinden (denk erom dat hier een bak zeer bij vele mensen omhoog kwam, niet alleen bij mijn moeder). Maar ik MOEST dat allemaal naast me neerleggen als ik wilde weten waar die andere helft van mij uit bestond. Het kon niet zo zijn dat ik, omwille van ieders verdriet, mijn wens om hem ooit te bezoeken opzij zou zetten. Dat ik nooit de vragen kon stellen die ik wilde. Wie was die man? Wat hadden we gemeen? Wat zou zijn lievelingseten eigenlijk zijn? 

Geen grote levensvragen

Nee, geen grote levensvragen met ‘Waarom ben je weggegaan?!’ Ik vond die vragen niet relevant. Dat was een zaak tussen hem en tussen haar. Maar dit ging over mij. Ik was dat baby’tje van 4 maanden die hier niets van meegekregen had en haar leventje gewoon had geleid. Ik werd later die vrouw die moest weten welke afwijkingen er aan die kant van mijn DNA bestonden, zodat ik kon zorgen voor mijn eigen baby’tje in mijn buik. Ik moest en zou het weten. Gewoon, wie hij was. 

Het was een bizarre ervaring

Ik kan je zeggen: het is een bizarre ervaring om iemand te ontmoeten die jou gemaakt heeft. Die er nooit was en met wie je je binnen een kwartier verbonden voelt als het gaat om dezelfde taal spreken. De humor, de gekte (alleen bij mij in gezonde dosis 😉), het avontuurlijke. Ik bleek de perfecte mix geworden tussen 2 mensen, want het verantwoordelijke en gestructureerde van mijn moeder hield de ‘gekke’ kant altijd in toom. Ik ging met rode konen de deur uit en het was meteen de laatste keer dat ik hem zag. 

In april was hij er niet meer en het was goed zo.

Het grootste cadeau kwam op kerstochtend 

Het grootste cadeau dat ik in deze moeilijke en verwarrende tijd kreeg, kwam op kerstochtend. Ik lag nog heerlijk in mijn bed. Geen afspraken die dagen, want die had ik door de shitstorm allemaal gecanceld. Kerst hoefde even niet dit jaar. Gedachteloos pakte ik mijn telefoon om wel te zien hoe de rest van de wereld was opgestaan. En daar was het. Een Messenger-bericht en een app.

Ik werd voor het eerst in mijn leven door beide ouders een ‘zalig kerstfeest’ toegewenst. 

Het was zo’n moment dat ik de hele dag met grote ogen op de bank heb gezeten, ongelovig starend voor me uit over wat er gebeurd was. 

Ik heb nooit geweten dat ik die droom had. Maar die kwam op kerstochtend 2018 toch mooi uit. En alleen maar omdat ik besloot om mijn eigen koers te volgen en mijn gevoel achterna te gaan. En uiteindelijk heeft het me nog veel meer opgeleverd, dan ik ooit had durven dromen.