De vogels tjirpen alsof die er al een halve dag hebben opzitten en ik voel een tweeledig gevoel in mij. Een deel geniet van de serene rust die er op dit tijdstip nog heerst. En een ander deel van mij roept keihard geïrriteerd door mijn hoofd dat ze nog wel even had kunnen slapen. 

Want ik ben moe.

Moe van de afgelopen weken.

Het waren weken, waarin ik mijn grenzen heb laten overschrijden. Was ik overigens zelf bij, heeft niemand mij ‘aangedaan’. Ik heb het zover laten komen. Drukke agenda met school en events (want, juni), veel nieuwe dingen gelanceerd (want, bedrijf en moet toch gebeuren). En als dat het nou was dan was dat prima te doen geweest.

Maar dat is niet hoe het leven werkt. 

Het leven komt als een curve ball om de hoek, als je even niet oplet. 

En ik lette niet op.

Het begon al in mei met het bericht dat ik bezoek kreeg dat langere tijd zou blijven. En ik wist al, dat kan eigenlijk niet. Die energie en tijd heb ik niet te geven. Maar uit liefde voor mijn gezin deed ik het toch.

En dat is direct een mooie les. De intentie kan nog zo goed zijn. Dat maakt het nog niet juist. En als je een beetje oplet, dan voel je dat.

Maar ik lette niet op.

En dus sleepte ik mij door het bezoek, zo goed en zo kwaad als ik kon. Mijn agenda liep inmiddels over en nergens nam ik de tijd om te mijmeren. Te hangen. Uit te rusten. Want het moest allemaal gedaan worden. En als het af is, ga ik pauze nemen.

Maar het kwam nooit af.

Want natuurlijk kreeg ik nog meer van hetzelfde. Inmiddels stond er naast mijn boerderijtje een grote feesttent, want het dorpsfeest was er weer. Voor het eerst in 3 jaar. Het zou “feest” worden. Maar inmiddels was ik zo overprikkeld dat ik mij alleen maar irriteerde aan die tent en alle herrie en beweging naast me. Het leek wel alsof die hele hooggevoeligheid naar een nieuw level was gestegen. 

De Grote Knal kwam tijdens het dorpsfeest. Toen ik onbedoeld getuige werd in een politiezaak die niet onder deed voor de serie Stranger Things. Men kwam letterlijk op mijn deur kloppen toen er een meisje verdwenen bleek te zijn. De start van een bizarre tweede helft van de nacht, want de eerste helft hadden we er in de feesttent al op zitten.

Toen lette ik op.

En ineens na dat weekend vielen de puzzelstukjes in elkaar en begreep ik wat er aan mij gevraagd werd. De thema’s die ik in mijn leven manifesteerden volgden elkaar zo snel op, dat mijn bewustzijn dat niet had geregistreerd. 

Want ik was druk.

Ik nam die week een besluit. Een van de vele besluiten die ik zou nemen in de weken na dit laatste bizarre voorval. 

En dat voelde goed. 

Moraal van dit verhaal is, dat je voor jezelf tijd mag vrijhouden. Nee MOET vrijhouden. En dat het je zo uit de vingers glipt, wanneer je even niet oplet. Ik zeg altijd tegen mijn klanten: voel je een nee, dan is het een nee. Maar zij horen zichzelf vaak met ja antwoorden. 

Nu deed ik dat zelf. En was ik weer nederig getuige van het sneeuwbaleffect dat een ja teweeg kan brengen. Met een mooie afloop, want de besluiten zijn juist en precies wat de bedoeling is. 

Maar als ik had opgelet en tijd voor mezelf had genomen, had ik die antwoorden veel moeitelozer mogen ontvangen…….

Voel jij dat jij ook wat meer nee zou willen zeggen tegen wat niet dient en meer ja zou willen zeggen tegen wat je wel graag wilt? Zodat ook jij de besluiten gaat nemen voor jouw bedrijf die je stiekem al langere tijd voelt borrelen en die helemaal kloppend zijn? 

Plan dan een matchcall om samen te kijken wat er voor jou voor nodig is en of wij de juiste match zijn om magie te maken de komende maanden. Ik heb precies nog 2 plekjes over deze week, voordat de vakantie begint.