‘Beter 4 minuutjes te vroeg, dan 4 minuutjes te laat mam!’

Zei mijn wijze zoon van 9, toen we in de auto aankwamen bij onze afspraak. Hij had net gevraagd hoe laat het was en ik antwoordde dat we nog 4 minuten de tijd hadden.

Ik ben opgevoed door een tijds-drill-sergeant. Te laat komen was geen optie.

Gewoon niet.

Het is een van de dingen uit mijn eigen opvoeding die ik 1:1 overbreng naar mijn eigen kinderen. Omdat ik het belangrijk vind dat zij op deze manier nadenken over de omgang met anderen (net zoiets als: niet in je oude joggingbroek op visite).

Sommige tradities of regels vind ik belangrijk om mee te geven. Anderen laat ik lekker voor wat het is.

Waarom kom je te laat?

Ik begrijp het oprecht ook nooit wanneer mensen te laat zijn. Uitzonderingen daargelaten van onvoorziene of ellendige omstandigheden. Want we kennen allemaal dat pech geval op de weg, waardoor er een enorme file staat. Of dat moment dat er ineens iets met je kind, hond, kat of kip is. Je kunt ziek worden of een vreselijk naar bericht krijgen.

Noem maar op.

Maar over het algemeen gebeurt dat niet zo vaak.

Elke keer dat je weg moet volgt een zelfde protocol: Heb ik alles? Tanden gepoetst? Haren gekamd? Zijn de ramen dicht? Iedereen zijn kleren nog schoon? Ik weet exact hoe lang alles duurt. Ik weet dat ik 20 minuten voor we weggaan moet zeggen tegen de oudste: ga jij nog even naar de wc?

Waardoor we als een geoliede machine gewoon op tijd in de auto zitten. Flesje water mee. Van A naar Beter was al voor de reis gecheckt 😉 helaas gebeurt het mij als moeder wel vaak dat voor iedereen alles mee is en ik voor mezelf iets vergeten ben.

Momlife right?

Respectloos

Voor mij voelt het in ieder geval als respectloos om te laat te komen.

Omdat ik zelf zo ontzettend veel waarde hecht aan mijn tijd (veel meer dan aan geld), wil ik daar voor een ander ook netjes mee omgaan. Doe een ander niet aan wat je niet wilt dat jou geschied.

Misschien is dat gek. Dat ik me druk maak om de mening van de ander. Maar dat vind ik in dit geval niet zozeer met die mening te maken hebben, maar met zorgvuldigheid van mij ten aanzien van het leven van een ander.

Ik ben er, op tijd.

Zo niet?

Dan is er iets (ergs) gebeurd.

Zo was ik altijd degene die, bij het afspreken met een groepje voor eten, 15 minuten van te voren aanwezig was. Zat ik dan in mijn upje. Geeft niet, deed ik zelf. Maar vervolgens zat ik vaak een uur alleen aan die tafel, omdat mensen…. geen idee wat ze allemaal aan het doen waren. Maar blijkbaar is het voor veel mensen moeilijk om op tijd te komen.

We hebben niet een ongelimiteerde bulk aan tijd.

Het houdt een keer op.

Elke minuut is er 1 teveel

Dat klinkt misschien wat pessimistisch, maar ik heb teveel meegemaakt in mijn leven om tijd te laten verkwanselen door andere mensen (ik ben namelijk prima in staat om dat zelf te doen). Elke minuut die door je handen glipt, is er eigenlijk 1 teveel.

Tel alle minuten en uren maar eens op, dat je op iemand hebt moeten wachten die te laat was 😉. En doe dan even de rekensom met het gevoel aan tijd dat jij van binnen voelt dat je tekort komt voor de dingen die je allemaal wilt doen op een dag.

Afgelopen vakantie heb ik weer een mooi staaltje meegemaakt van respect hebben voor elkaar’s tijd en ruimte. Of beter gezegd, het ontbreken ervan.

En ik begrijp het oprecht niet.

Hoe moeilijk kan het zijn om duidelijke afspraken te maken? Om op tijd te komen?

Of zelfs, om gewoon te laten weten DAT je wel of niet komt…..

De mensheid blijft mij fascineren. And not always in a good way.

Herken jij het ook? Dat mensen jou respectloos behandelen. Maakt eigenlijk niet eens uit of dit een zelfde voorbeeld is met te laat komen, of dat jij jouw eigen voorbeeld hebt.

De gouden middelvinger

Je mag vandaag iemand nomineren voor de Gouden Middelvinger.

Stuur die middelvinger maar lekker in de energie naar die ene persoon die nu in je hoofd oppopt.

Besluit vandaag dat je meer respect verdient dan dat. En iedereen die zo met jou omgaat, verdient jouw tijd en aandacht sowieso niet.