20 oktober 2023.
Hier sta ik dan… Facebook laat mij een foto zien van mijzelf, terwijl ik blij mijn duim opsteek in de auto.
Het was eigenlijk het busje van de buurman, waarmee we van de ene kant van het weiland naar de andere kant verhuisden. Van ons prachtige, landelijke ‘Anton Piek-huisje’ naar de boerderij. Met allemaal kamers, grote badkamer, 2 wc’s en de sprookjestuin.
20 oktober 2015…
Ik was 35 jaar en mijn jongste net 1. Ik had nog geen bedrijf, maar voelde aan alles: dit wordt een mooi leven! Het was als een droom die uitkwam, waarvan ik nooit heb geweten dat hij er was.
Het stond niet in de sterren geschreven dat ik met een fantastische man zou eindigen (die ook nog eens helikopterpiloot is, how’s that for sexy??), 2 gezonde jongens op de wereld mocht zetten en ook nog eens op een plek woon waarvan zelfs de meest stoïcijnse stedeling zegt: ja, hier zou ik ook wel willen wonen.
Wie had dat kunnen denken?
Opgegroeid in de bijstand waren dit soort zaken er niet.
Er was veel liefde, dat wel.
Mijn moeder altijd in de middag thuis met dat kopje thee als ik uit school kwam (met tong op haar schoenen, omdat ze ’s ochtends huizen stond te poetsen om rond te kunnen komen). En deed ontzettend haar best om het zo goed mogelijk te doen met mij, considering the circumstances.
Maar er was ook kiezen met de boodschappen. Nemen we tandpasta of wasmiddel mee deze week? ‘Mama mag ik die schoenen?’ Geen geld voor. ‘Mama mag ik die Barbie’? Geen geld voor. ‘Mama, gaan we naar de Efteling?’
Nee.
Toetjes waren een luxe. En vakanties deden we niet aan. Gelukkig miste ik die ook helemaal niet en geniet ik er nu extra van. Er was altijd stress en de druk of we het gingen redden. Dan neem ik er nog niet eens in mee welke stress het opleverde dat mijn moeder en ik het grootste deel van mijn kindertijd altijd alleen met z’n tweetjes waren.
Ik vind het heel knap, hoe zij alleen een kind heeft opgevoed. Ik vind het nu met zijn tweeën al een ware uitdaging.
Ellendige problemen
Maar er waren vroeger vaak ellendige problemen aan de hand bij ons thuis.
Zo dook af en toe mijn biologische vader op in haar vizier. Die allerlei nare bedreigingen uitte. Mij wilde ontvoeren en haar de meest vreselijke dingen toewenste.
Onderwijl probeerde zij mij wel buiten te laten spelen, maar wat heeft dat een hartkloppingen moeten geven. Ik weet nog goed dat ik me vaak elk uur moest melden. Horloge om en opletten. Goddank ben ik van mijzelf al vrij punctueel 😉.
Ik was het enige kind van mijn vriendinnetjes die dat moest doen thuis….
Als kind weet je niet precies alle details van wat er gaande is in de Grote Mensenwereld. maar je voelt het wel. Je weet het precies dat het niet klopt als grote mensen zeggen: niks aan de hand liefje, ga maar lekker spelen.
Als kind maak je je ook zorgen, ook al snap je niet altijd waarom. Je wil dat mama niet huilt (want dat zie je echt wel, ook al denkt zij van niet). Je wil niet dat iedereen bang is (zeker jijzelf niet).
Toch groei je soms zo op.
En dan krijg je ineens een Facebook-herinnering en schiet jouw halve leven voor je ogen voorbij.
Hier sta ik dan
Man, kind, hond, kat, kip, boerderij.
2 auto’s voor de deur.
Kaartjes voor de Winter Efteling liggen klaar voor 9 december als verrassing voor de jongens.
I’ve come a long way. En toch is dat het resultaat van keer op keer voor mezelf durven kiezen. Nee zeggen tegen wat ik niet wil in het leven. Waarvan ik de voorbeelden zo talrijk om mij heen heb gezien als jong kind.
Ja durven zeggen tegen kansen die op mijn pad kwamen.
Ook als men zei: zou je dat nou wel doen? Of: dat zou ik niet doen.
Besluiten nemen.
Sprongen wagen.
Ook al vond ik het spannend.
Ik heb het allemaal zelf gemanifesteerd.
En dat allemaal door te gaan staan voor wie ik werkelijk ben en haar het stuur van het leven in handen te geven. Te stappen uit mijn eigen verhalen en overtuigingen.
Ik ben niet mijn verhaal.
Ik ben niet al die andere mensen.
Ik ben Madelon.
(7 november geef ik de gratis masterclass “Staan voor wie je bent” nog een keer. Doe je meer? Klik hier voor meer info en direct aanmelden)
0 reacties