Ik zeg het je eerlijk, het beest was er bijna niet meer geweest om als voorbeeld te dienen voor dit blog. Want ik had hem op een haar na gemist met mijn maatje 40.

En ik had het (zowel voor hem als voor mij) erg vervelend gevonden om zijn klodderige bruingroene lijfje met gebroken huis van mijn Saucony hardloopschoen (die overigens een enorm toffe kleur lichtblauw zijn, maar soit) te moeten peuteren met een stokje uit de naastgelegen berm.

Ik stopte en keek eens even heel goed naar wat ik zag.

Dit beest had ballen! Niet dat je dat letterlijk zag. Maar het feit dat hij met zijn slakkengangetje dapper de weg over aan het steken was maakte, dat ik die conclusie wel durfde te trekken.

Ik ken die weg, want ik ren er altijd. Het is de parallelweg naast de provinciale N351 bij Oldetrijne. Het dorp waar ik woon. Er rijden trekkers over die parallelbaan, fietsers, brommers, auto’s en er rennen mafketels zoals ik met maat 40 and beyond om je plat te stampen.

Ik was er, denk ik, als slak niet aan begonnen.
Maar dit beest ging gewoon.

En weet je waarom? Omdat hij zich niet afvraagt of hij de overkant wel haalt. Welke stappen hij dan allemaal nog moet zetten wanneer hij halverwege is. Wat zijn moeder er van vindt dat hij de weg alleen aan het oversteken is. Hoe het verder moet als zijn huis het begeeft na 100 centimeter. Of zijn vrienden nog wel vrienden willen zijn, wanneer hij een andere route neemt.

Dat.

Snap je al waar ik heen wil? Deze slak is niet bezig met problemen zoeken, terwijl hij aan de overkant blijft zitten en nooit de “stap” zet om de weg daadwerkelijk over te steken. Hij kijkt de fietsers niet na vanuit het gras en bedenkt wat die ervan zullen vinden als hij met zijn nietige slakkenlijf door het beeld komt glijden.

Hij huilt niet stiekem onder een dekentje of neemt het zoveelste glas wijn uit het kleine koelkastje in zijn huisje en vraagt zich af wie hij nou helemaal is om dit van het leven te willen. En of hij het allemaal wel kan en goed genoeg is.

Nee! Hij doet het gewoon.

Gaat dat altijd goed? Nee.
Moet je het daarom niet doen? Ook nee.

Evolutie begint niet in jouw brein. Groeien en ontwikkelen komt voort uit doen vanuit gevoel. Ballen hebben en gaan.
Dan pas dat brein erbij halen.

Jij bent vaak zo bezig met bovenstaande gedachten, dat je uit het oog verliest dat het gras echt groener is aan de overkant van de weg. Dat waar je nu staat, je doodongelukkig bent. En waar je heen wil is doodeng. Maar effe serieus, hoe dood ga jij nou eigenlijk als je serieuze stappen neemt? Zet dat even af tegen de ballen van de slak en meet dan even jouw eigen “ballen”.

En weet je wat, lieve schat? Ik sta klaar om je elke stap te helpen zetten. Om je veilig aan de overkant te krijgen. Een stap tegelijk, ondertussen alle gedachten, meningen en uitdagingen tackelend. Net zo lang totdat je aan de overkant bent.

Noem me coach, noem me klaar-over.
Resultaat is hetzelfde.

Maar weet je waarom jij wil oversteken? Om dat concessieloze leven en jouw bedrijf te kunnen leiden op jouw manier. Op jouw voorwaarden. Vanuit wie jij bent en waarvan jij voelt dat je zo ontzettend über-gelukkig wordt.

Om te doen, waarvan je al een tijdje voelt dat je het moet doen. Om de wereld te helpen.
Daarom.

En heb je echt ballen of heb je de eerste set gekweekt tijdens het lezen van dit blog? Dan nodig ik jou van harte uit om je op te geven voor het winnen van een SuperSessie. Een uur lang 1-op-1 coaching met mij, ter waarde van 350,00.
En ik geef er 2 van weg.

Gaan wij samen kijken wat er voor jou de beste manier is om van A naar B te gaan.

Are you ready?