Mijn kind heeft een (virtuele) rondleiding gehad op zijn toekomstige middelbare school…..

Ik heb mijn kinderen echt groot gekeken toen ze nog pindakaas in hun haar hadden tijdens het ontbijt. Maar nu de eerste richting “jongere” gaat, vind ik het niet zo grappig meer hoe snel de tijd gaat. Naast het feit dat ik als moeder even moest slikken dat hij ineens al zo oud is, riep het bij mij een hoop oud zeer op.

Anyway, de middelbare school.

Voor mij een plek, waarvan ik nooit wist of ik het nou wel of niet goed deed. Qua cijfers was het helder hoor, maar vooral het sociale aspect ervan was een grote blurr. Ik was een meeloper en morphde mij altijd naar de groep waar ik bij stond. Dat betekende dat ik zelf niet goed mijn eigen identiteit helder had. Ik wilde vooral dat iedereen mij aardig vond. Ik was bereid om daar Aussi’s voor te dragen of te gaan roken.

Als je een goedgetrainde kameleon bent, net als ik, bezit je de gave (jaja, het is ook een gave) om in elk gezelschap te functioneren. Super handig in sommige situaties. Maar het risico bestaat dat je je zo aanpast, dat je zelf niet meer weet wie jij bent en ook steeds verder verwijderd raakt van wie je bent.

Ik deed dat laatste op school, aanpassen. Althans, ik deed een poging. Want afhankelijk van bij wie je stond, golden andere regels. Ontzettend verwarrend.

In de 3^e en 4^e klas MAVO werd ik enorm gepest. En tot een level waarbij zelfs de politie ingeschakeld moest worden (Almere hè, voor de beeldvorming). Het was een heftige tijd.

Zomervakantie ’96 brak aan (thank god for that) en het schooljaar erop ging ik naar de Havo. Met knikkende knieën, want ik wist niet wat er zou gebeuren. De meeste “pesters” waren na de diploma-uitreiking van school gegaan, maar ik ging nog 2 jaartjes door. En ik wist niet wat er op de HAVO verwacht werd van je.

En wat gebeurde er? Ik werd een van de populairste meiden van de klas (top tijd! 😜). Maar niet omdat ik zelf zo zeker was en oprecht mezelf. Ik sloot me gewoon opnieuw aan bij iemand en deed wat zij deed. Alleen nu leverde dat populariteit op.

Ik heb het nooit begrepen. Dat ik van minst populair naar meest populair ging. Het heeft mij wel nog jaaaaren gekost om mijzelf uit te vinden. Wie was IK dan? Wat wilde ik delen met de wereld? Laten we zeggen dat dat antwoord bij mij pas echt kwam, een paar jaar nadat mijn oudste geboren was.

And here we were. Achter de computer. Mijn oudste en ik.

Tijdens een rondleiding op de middelbare school in Corona-tijd.

Hij vond het prachtig! En het heelde een stukje in mij. Het besef dat mijn ervaring niet zijn ervaring gaat zijn. Mijn angst niet zijn angst is.

Zodat ik als moeder niet mijn oude trauma over hoef te brengen op hem. Want dat is wat ik hier te doen heb: het helen van oude stukken, zodat de gehele mensheid als collectief kan helen.

Concessieloos mezelf zijn en doen wat ik hier te doen heb.

Zodat ik mijn oudste weer kan begeleiden bij het zijn wie hij is en wat hij hier te doen heeft. Want dat dat groots gaat zijn, weet ik tot in elke vezel van mijn lijf. En boy oh boy, wat vind ik dat soms spannend…

PS: wil je trouwens aanwezig zijn bij de nieuwe gratis online masterclass “Concessieloos jezelf zijn in jouw bedrijf (en je leven!)”, zodat jij je niet meer aanpast en lekker kunt doen waarvoor je hier op aarde bent zonder inhouden en remmen op succes?

Vrijdag 18 februari van 9:30-10:30. Be there or be square. Verdere info volgt nog, maar ik heb het net bedacht.

Meld je hier snel even aan en reserveer vast jouw digitale stoel.