Een traan glijdt over haar wangen. Met het schaamrood op haar kaken deelt ze haar vraag aan mij: ‘Hoe ga je om met mensen die steeds je grenzen over gaan, als het je familie is?’

Het is een van de meest complexe vraagstukken die er zijn en tegelijkertijd is het antwoord altijd hetzelfde, of het nu gaat over collega’s, vrienden of andere mensen die aan jou gelinkt zijn. 

Ze legt de situatie uit en ik voel haar verdriet. Ik deel met haar een aantal persoonlijke ervaringen, zodat ze kan zien dat ze niet de enige is die hiermee te kampen heeft (wat soms ook gewoon lekker is om te weten) en dat er iemand is die al door de shitstorm heen ging en oprecht weet hoe ze zich voelt en niet alleen maar een hoop boekjes-wijsheid af begint te vuren. 

De bottom line van het verhaal is altijd dezelfde: You teach people how to treat you. 

Jij bent altijd in the lead om mensen ‘op te voeden’, wanneer het aankomt op hoe men met jou omspringt. Zelfs als het jouw familie of zelfs ouders zijn. 

Wanneer een contact niet prettig voelt, betekent dit dat je aandachtig mag zijn. Wat gebeurt hier precies? Wat vind ik hier eigenlijk van? Alleen al door hier bewust even bij stil te staan, ontstaat er al ruimte om een andere route te kiezen. 

In het geval van ouders en familie, zit je vaak al jaren met elkaar in eenzelfde patroon vast. En voor wie al wat langer in de persoonlijke ontwikkelingshoek zit te spelen met de puzzelstukjes: Patronen doorbreken is hoe dan ook lastig (zet je prullenbak maar eens ergens anders, moet jij zien hoe vaak je verkeerd loopt…) 

Wanneer jij doorhebt dat je de situatie niet prettig vindt, mag je kijken hoe het voor jou anders mag worden. Ik zeg mag, want je moet van mij helemaal niets. Maar in dit geval bleek dat zij veelal de verantwoording droeg voor haar familie, wat helemaal niet van haar was. Maar automatisch pakte ze de verantwoording al op, voordat het haar überhaupt gevraagd werd. Ik vertelde haar dus allereerst dat ze hiermee mocht stoppen. 

(Even tussendoor trouwens, tip van de eeuw voor iedereen: Wacht eens met een antwoord geven totdat er daadwerkelijk een vraag van de ander komt. Dat voorkomt je opwerpen om te helpen, nog voordat iemand de vraag echt gesteld heeft en achteraf spijt hebben dat je je er weer in hebt laten luizen)

Zij hoefde haar ouders niet te ‘redden’, dat is helemaal de taak niet van een kind. Nog van de ouders om hun kind te redden. Je bent in de basis helemaal niet zoveel verschuldigd aan elkaar. Je mag elkaar duidelijk maken hoe jij wenst dat de ander met je omgaat. En wil diegene dit niet? Dan mag er een besluit volgen. Accepteer jij het gedrag van de ander? En laat je je dus zo behandelen, omwille van de relatie? Of ga je staan voor wie jij bent en hoe de ander jou dient te behandelen? 

Even een kleine controle-vraag (voor wie nu denkt: ja, makkelijk lullen Rijkers!): Hoe liefdevol is het eigenlijk van de ander om zo met jou om te gaan? Heb je daar weleens over nagedacht? Of ben je zo bezig met dat “aardige mens” uithangen, dat je niet doorhebt dat er helemaal niets liefdevols aan de situatie is? 

Dát doet effe zeer om je te realiseren…. 

Maar wel nodig om jou wakker te schudden. Want de vraag van dit meisje komt heel vaak voor. Zelfs in mijn leven. Ik ben ook maar mens, met mijn eigen struggles en mijn eigen wensen en grenzen.

Maar ik heb al aandeel geleverd in de strijd. Ik bepaal hoe mensen met mij om mogen gaan en dat betekent dat ik equally liefdevol met hen omga. Maar ik laat niet toe dat anderen over mijn grenzen gaan, toegedekt met de Mantel der Liefde. 

Lastig vraagstuk? Ja.

Onoplosbaar? Nee. 

Voel je na dit relaas dat deze situatie ook voor jou geldt? Dan wordt het tijd om te bepalen hoe jij de situatie zou willen hebben. Ik wil je er met alle liefde bij helpen. Mag je me gewoon over mailen en dan kijk ik even met je mee en geef je een paar super tips. Madelon@madelonrijkers.nl. Ik wacht met liefde op je.