Ik scrol wat door mijn Instagram heen. Zielsgelukkig met mijn inmiddels, helemaal organisch bij elkaar gespaard, aantal volgers. Veel van hen volg ik ook, want ik vind het oprecht leuk om te weten wat andere mensen allemaal doen. Ik ben die persoon die wel wil weten wat je ’s avonds op jouw bordje hebt. Ze bestaan dus echt.

Wat ik extreem leuk vind om te doen, is de bio lezen. Je weet wel, dat kleine stukje tekst bij iemands profiel. Alleen al aan de manier waarop iemand zichzelf omschrijft kan ik al heel veel afleiden van die persoon. Vaak gepaard gaande met taalgrapjes, humor of gewoon recht voor zijn raap. 

Dit is de mijne trouwens https://www.instagram.com/madelon_rijkers/.

Maar dan stuit ik op een bio waar van alles staat, behalve wie zij is. ‘Mama van’ zie ik staan. Gevolgd door een naam die ik nooit gekozen zou hebben. Smaken verschillen. ‘Vrouw van’, staat er onder. Gevolgd door de insta van haar teerbeminde, waardoor ik weer even herinnerd word aan mijn eigen man en hoeveel mazzel ik met mijn keuze heb. 

Maar vooral dat ‘mama van’ en ‘vrouw van’ bezorgen mij de kriebels. 

Dat ligt vast geheel aan mij, maar ik vraag me oprecht af waar jouw identiteit dan is. Wie ben jij, IN VERHOUDING TOT de ander?

Als die twee factoren zouden wegvallen (god forbid!), ben je dan niemand? 

Ik denk dat ze het zelf misschien nog niet zo goed weet. Je zou kunnen zeggen dat deze vrouw er haar levensgeluk uithaalt om ‘mama te zijn van’ of ‘vrouw te zijn van’. Maar als dat zo was, wordt de kans wel kleiner dat ze aanhaakt bij mensen zoals ik. Want ik ben niet de enige coach die zij volgt. Sterker nog, zij is niet de enige met deze tekst in haar bio. 

Wanneer ik verder onderzoek doe (want 1= geen), kom ik tot de ontdekking dat er heel veel vrouwen zijn die dit opgeschreven hebben. Het verbaast mij niet, want met een huwelijk en kinderen kun je jezelf aardig kwijt zijn. Ook al heb je dat, waarvan de hele maatschappij roept: dat is het grootste geluk!

Nou, ik vond van niet. 

Het was een onderdeel van mijn geluk. Maar in die tijd, toen ik nog completely lost was in de rol van thuisblijf-vrouw-van-moeder-van, zag ik er helemaal niet zoveel geluk in. Dat heb ik moeten leren. Omdat ik geen idee had hoe ik dat ontevreden, soms wanhopige gevoel, vorm moest geven. 

Godzijdank is dat inmiddels totaal anders. En haal ik de helft geluk uit mijn gezin en de helft geluk uit mijzelf (en wat ik doe).

En als mijn aanname juist is, zou ik het deze vrouwen ook zo gunnen om zichzelf te leren kennen en hun eigen identiteit terug te krijgen. 

Dat ik de volgende keer op de bio beland en meteen zie wie je bent…