Het zijn de vroege jaren ’80. En de zus van mijn oma heeft de allerbeste job gescoord van de hele familie. Zij past samen met haar man op villa’s in het Gooi, wanneer de desbetreffende familie met vakantie gaat.

Een van die villa’s stond in Laren. Het meest dure reservaat wat er in het Gooi (en in Nederland trouwens) te vinden is. De villa lag aan een doorgaande eenbaansweg, vol in de bossen. Waar je overigens zo voorbij de ingang van de oprit zou rijden als je effe niet oplet, omdat die een beetje verstopt ligt.

Eenmaal door het hek slingerde je de lange oprijlaan af en eindigde je netjes voor de deur van de (met rietbedekte) villa en bijpassend garage. Alsof het zusjes waren die dezelfde outfit aangetrokken hebben, maar de ene een maat of twee kleiner draagt.

Mijn hart maakte elke keer weer een sprongetje als mijn moeder de auto parkeerde en de deur voor mij opendeed.

Wanneer tante Kea weer eens oppaste op zo’n villa, werd de familie opgetrommeld om te komen genieten van al die weldaad en luxe. De oorsprong van mijn familie ligt in Amsterdam. Vanuit de volksbuurt opgegroeid en zij moesten allemaal gewoon hard werken voor hun geld.

Echte Amsterdammers.
Gewoon volk.

Maar door die job van tante Kea kwam het, dat ik als bijstandsmeisje uit Almere (samen met haar hond) op avontuur ging in de tuin van een Larense, vermogende  familie. Tante Kea had altijd wat weg van Hyacinth Bucket (Bouquet), vond ik toen ik wat ouder werd. Je weet wel, uit die Engelse serie ‘Keeping up appearances’ (Bouquuuueeeet-residence, lady of the house speaking!). Ze was net iets meer het gewone volk ontstegen dan de rest van de familie. En daarom was zij uitermate geschikt om op je huis te passen als je als Gooise vermogende rakker even lekker op vakantie wilde met je gezin.

Uren spendeerde ik in de tuin met Pidou, de blonde labrador van tante Kea en allemansvriend pur sang.

We liepen samen op blote pootjes over de lappen grasveld en gingen kijken bij de paarden. We lagen samen onder de gigantische boom in de schaduw en keken verlekkerd naar het zwembad, wat even verderop uitnodigend lag te wachten totdat de badgasten de sprong van de duikplank zouden wagen.

We hielden allebei van zwemmen, Pidou en ik. Alleen sprong hij nog weleens bovenop je, als je even niet oplette. Dus nam iedereen hem in de maling bij het aftellen aan de kant. Waardoor hij als enige bij 3 al in het water lag en verschrikt om zich heen keek. En de rest van de mensen pas bij 4 in het water sprong.

Vond ik toch altijd een beetje zielig voor hem….

Op een dag hadden de Grote Mensen een leuk spelletje bedacht. Ze sprongen vanaf de kant van het zwembad op een opblaas-ezel. Een hele leuke plastic ezel waar je op kon zitten. Met een heuse teugel getekend langs zijn plastic nekje. Ik kon het hele zwembad doordrijven op zijn rug en vond het prachtig.

Totdat hij lek ging.

Toen een van de Grote Mensen een keer teveel op zijn ruggetje sprong…

We hoorden daar niet.
Pidou en ik.
In die veel te mooie Larense tuin.
In dat veel te grote zwembad met duikplank en kleedhokjes-huis.

Hij, omdat hij ‘maar’ een hond was. Ik, omdat ik ‘maar’ een armoedig kind was uit Almere.

Het was niet voor “ons soort mens”. De hele energie van die bezoekjes stond in het teken van het vergapen aan de mooie spullen, het zwembad, de ruimte. Het doen-alsof. De luxueuze vakantie die normaal niet binnen handbereik zou zijn.

Zo moest het voelen als je rijk was. Als je veel geld had.
Het was niet normaal.
Overdadig.
Soms belachelijk zelfs.

Wat was daar anders in die familie, dan in die van mij? Waarom hadden wij niet zo’n huis?

Bij ons thuis was geld een “noodzakelijk kwaad” en dat werd ook vaak zo genoemd. Voor mijn moeder altijd gepaard gaande met een enorme berg stress. Ik ken niet anders dan dat geld vaak de oorzaak was van de tranen van mijn moeder.

Toch genoot ik er iedere keer weer van als tante Kea vroeg of we langskwamen in de grote villa. Het stond synoniem voor vakantie. Voor ontspanning. Even geen zorgen. Er was meer luxe om mij heen dan ik ooit had gezien. Ik stelde mij voor dat ik daar zou wonen.

Hoe zouden mijn vriendinnetjes het kinderfeestje in die grote tuin vinden?
Hoe zou het er met kerst uitzien? Wanneer alles mooi versierd was en een echte boom met lichtjes en bergen cadeaus?
Zouden die mensen van die familie alles mogen vragen van hun verlanglijstje??

Ik had altijd wel een verlanglijstje, maar er was amper geld…..

Zo zag ik als klein meisje 2 werelden naast elkaar. Die van hen en die van ons. Ik wist wel welke ik zou kiezen, als ik de keuze had gehad.

De grond en het vrijstaande huis heb ik nu ik Later Groot Ben. Het zwembad zetten we elk jaar gewoon lekker op. Ik kan er misschien niet inspringen, zoals Pidou altijd deed. Maar ik weet inmiddels ook hoeveel onderhoud er bij een zwembad komt kijken.

Haalt toch een beetje de jeu van je luxe ontspanningsgevoel…

Hoe ben jij opgegroeid? Wat waren bij jou thuis de verhalen over geld?