Het is 23 september als ik aan de telefoon hang met een journaliste. Zij wilde de ins & outs weten over mijn verhaal van het opzoeken van mijn biologische vader. In a nutshell (en het hele artikel stuur ik je hieronder mee, zodat je het kunt lezen) kwam het erop neer, dat ik na al die jaren ineens de ballen voelde om hem in de ogen te kijken. De andere 50% van mijn DNA. Dat stuk dat ik niet kende, alleen van mijzelf. Maar nooit een plek kon geven.
Het moest, het was tijd. Ook al zou dat voor een enorme shitstorm zorgen. Maar je kent mij inmiddels: als het voelt dat het zo moet, dan ga ik geen shitstorm meer uit de weg. Dat is concessieloos mijn eigen leven leiden, no matter what. Ik leef 2.0 voor wat ik mijn klanten dagelijks leer. Daar kun je van op aan.
In het artikel onderaan kun je het verhaal lezen over die ontmoeting en de shitstorm.
Maar op die 23e september 2020 sta ik er weer voor: voelen dat je iets wil doen en niet weten hoe dit thuis gaat vallen. Want ik doe mijn hele verhaal aan een volstrekt onbekende journaliste. Van de Flair notabene! Niet zomaar een plaatselijk leugenaartje. Ik neem daarin alle betrokkenen mee en die verantwoordelijkheid voel ik wel. Die kiezen niet voor deze etalage, waar ik hen inzet.
Maar het kan toch niet anders dan zo. En daarom laat ik die verantwoordelijkheid los en doe mijn verhaal.
Ik besloot niemand iets te vertellen, voordat de winter-editie daadwerkelijk zou verschijnen. Dan was het vroeg genoeg en had ik het in handen om te laten zien. Het is nogal wat, als je ook het persoonlijke verhaal van anderen deelt. Zonder toestemming. Maar gezien de kundigheid en compassie van de journaliste, was ik ervan overtuigd dat het een heel mooi artikel zou gaan worden.
Dat is wel waar het over gaat. Zonder toestemming durven doen wat je diep van binnen zo duidelijk voelt. En dat is ook de reden dat ik zo openhartig ben geweest in dit interview. Om jou en de rest van de wereld te laten zien hoe belangrijk het is dat je jouw eigen keuzes durft te maken. In ALLES! Dat het kan. Dat de wereld niet vergaat, wanneer je voor jezelf durft te kiezen. Maar dat de wereld een stukje mooier voor je wordt, wanneer je het wel doet.
En dat gaat niet altijd zonder kleerscheuren. Dat doet soms (een beetje) pijn. Maar als het gevoel er zo sterk is, dan is dat het juiste. Ook al voelt het niet ‘goed’ of ‘fijn’. Dat is waar het hart (liefde, vreugde) en de onderbuik (intuïtie en de juiste keuzes maken) in verschillen.
Het maakte de band tussen mij en mijn moeder compleet. Niet vanzelf, het vroeg behoorlijk wat van ons beiden. Maar het maakte ons heel. En dat het mij heel zou maken, wist ik al op de dag dat ik tijdens dat “cursusweekend” die vrouw hoorde vertellen en ik mij voelde alsof ik door de bliksem geraakt was.
Het was mijn intuïtie, die uiteindelijk leidde naar deze mail. De mail, waarin ik jou kan laten zien wat het je brengt als je een concessieloos leven gaat leiden en doet wat je van binnen zo graag wil.
En mijn moeder’s reactie? Zo trots als een pauw natuurlijk. Haar dochter 3 pagina’s groot in de Flair. ‘Het is jouw verhaal’, zei ze, ‘En dat moet verteld worden’.
0 reacties