Ik zit in een zaal met allemaal vrouwen. Het is intens en súper oncomfortabel voor me. Het is niet “mijn ding”, maar ik weet dat ik mij er aan moet overgeven om een level dieper te gaan in mijn werk. Maar ook in mij. 

Mijn hoofd roept al uren naar me: ‘We gaan naar huis, Rijkers! Hoor je? Dit gaan we allemaal niet doen. Hou es op zeg.’ Dapper blijf ik zitten. Want de onderbuik sprak: ‘We zitten hier met een doel. Hou je kop maar even.’ En die krijgt bij mij altijd het woord. Ik weet dat ik daar met een reden zit. Het heeft mij (met alle weerstand die daar al bij kwam kijken) hierheen geleid. Net zoals ik weet dat de weerstand die ik voel niet van mij is. Het is dat aloude mechanisme IN mij dat niet wil dat er iets verandert. Maar het moet. Het is tijd. 

Deze innerlijke strijd kennen we allemaal. Ik noem dat altijd –een Ja voelen en Nee doen-. En dat is zo’n beetje de meest foute keuze die je kunt maken.

Ik vond het altijd ‘getrut’. Vrouwen die een beetje kumbaya met elkaar uiten wat diep van binnen verstopt zit. Wat in mijn geval echt heel gek is, want met mijn eigen klanten doe ik dit dagelijks. En dat zijn ook allemaal vrouwen. Maar dat zie ik toch nèt ff anders. 

Weet je waarom? Omdat dat niet over mij gaat, maar over de ander. En als het over de ander gaat, voel ik de emotie niet en is de weg uit het Donkere Bomen-bos piece of cake. 

Wanneer het over mij gaat en ik mag zien wat er diep van binnen nog verstopt zit, dan wordt het voor mij ook scary. Dan voel ik een trein van emoties. Maar ook ik mag in een veilige haven leren om dit naar buiten te laten komen.

En zo zit ik daar. Hevig verbaasd om de dingen die omhoog komen. Heb ik daar werkelijk nog ‘last van’? Doet het zeer? Is dat de reden waarom soms dagelijkse dingen lastig zijn voor mij? Zou dit echt DAT kunnen zijn wat tussen mij en het succes wat ik eigenlijk mag hebben staat? Want ik voel vanuit mijn tenen dat ik ergens op een rem trap. 

Idioot eigenlijk hè? Dat je zelf je eigen rem bent? Ik zie het bij jou ook. Dingen die je niet doet of zegt, want… dat kán ik toch niet maken?? Besluiten die je niet neemt, omdat je niemand wil kwetsen. Dat wat in jou naar buiten wil maar in een kooitje zetten, omdat het niet past bij het leven dat je nu leidt.

En zo heb ik dus ook nog een heel klein weggestopt stukje “ik” dat eigenlijk naar buiten wil. Maar dat mag ze niet van mij, omdat het zeer doet. Omdat het voor anderen zeer doet. Maar ze staat keihard op de deur te bonken en het wordt tijd om te zien hoe ik haar kan ontvangen. De sleutel heb ik al in mijn hand. Die kreeg ik hier op een presenteerblaadje.

Nu nog de moed om de deur open te doen….