Ze stelt die vraag met een vuur in de intonatie en in haar ogen, dat ik verschrikt kijk naar de antwoorden op de vorige vraag. ‘Ben ik daartoe bereid?’, denk ik bij mezelf. En het antwoord was op 99% van de antwoorden nee.

Tijdens de 2-daagse met mijn eigen coach voel je je altijd, zoals een van mijn gewaardeerde groepsgenoten zo mooi omschreef, alsof je door de wasdroger bent gehaald. Helemaal rond getuimeld en uitgeklopt. En dat kan zij zelfs door het scherm heen, want we konden elkaar dit keer niet live zien, vanwege alle toestanden rondom het virus. 

De vraag die zij ervoor stelde was namelijk de Wat wil je nou eigenlijk-vraag, maar dan op z’n Veronique’s. En dat is altijd beter. 

Nu kun je allerlei doelen opschrijven. En ik had natuurlijk driftig geschreven. Braafste leerling van de klas. Maar het betekent ook dat je er iets voor op moet geven. HUH?! 

Oja, sh*t… ze heeft gelijk. 

Want als je wilt afvallen, geef je op dat je ongelimiteerd zakken cheese onion-chips die open ruimte in je gezicht in trapt. Als je de beste schaatser van de wereld wilt zijn, geef je op dat je na school lekker rokend in het park gaat hangen met je vrienden. 

En als je heel graag kinderen wil, dan geef je op dat je ooit nog slaapt (even een heads-up voor de vrouwen die een kinderwens hebben 😉 

En zo betekent het voor mij dat ik ook bepaalde dingen op moest geven, waar ik (nu) niet toe bereid ben. En reken maar dat er op mijn lijstje o.a. minder kilo’s meetorsen stond en ik mij realiseerde dat ik niet bereid ben om nu de vreterij (en wijn) op te geven. Fair deal. Eerlijke kijk in mijzelf. Kan ik dus een besluit over nemen en in berusten. 

Maar ook een realisatie. Want ik zie het zelf ook zo vaak gebeuren. Mensen die wel willen horen wat ze moeten doen om hun leven gelukkig te maken, maar niet bereid zijn dat moeilijke gesprek te voeren met hun baas of moeder. Of niet in zichzelf durven investeren om het überhaupt te leren. Mensen die nog in de veronderstelling leven, dat het allemaal maar magisch vanzelf gaat als je maar genoeg boeken leest. 

(Handjes omhoog als er achter je een Ikea-boekenkast vol persoonlijke ontwikkelingsboeken staat!)

En het is niet zo.

Om te komen waar je wilt zijn, zal je iets op moeten geven. Of het nu tijd, geld of energie is.. het kost iets. De vraag is of jij bereid bent om dat op te geven, wat voor jou geldt. 

Mogelijk moet je jouw comfortzone (lekker cliché) opgeven voor een nieuw kader, mogelijk geef je de veiligheid van onzichtbaar zijn in de omgeving op, zodat je wèl je kop boven dat maaiveld uitsteekt. Misschien moet je opgeven dat je je kunt verschuilen achter jouw oude verhaal en de opvoeding overal de schuld van geeft. Zodat je zelf niet hoeft te doen wat nodig is om je doel te behalen, want je hebt zo’n zielig verhaal over jouw achtergrond en verleden. 

Of, en dat is vooral een lastige: je weet niet eens wat jouw doel is. 

En dan wordt het een ingewikkelde kwestie. 

Maar als ik je inmiddels een beetje ken, weet je wel wat je zou willen. Alleen geen idee hoe, omdat je tegengehouden wordt door al die stemmetjes en angsten.  En je bent heel druk met die hoe-vraag, terwijl je dat niet kunt weten. Want dat heb je nou net niet geleerd uit al die boekjes, die praktische vertaling. 

Je weet wel dondersgoed dat je jouw eigen ding wilt doen. Zelf keuzes maken, vanuit je tenen. Nee zeggen, als je nee voelt. En vooral: ja zeggen, als je ja voelt.

Maar daarvoor zal je iets op moeten geven… Ben jij daartoe bereid?

PS: heb je het trouwens al gehoord? Ik ga de Doe ff Lekker Niet Normaal-Challenge weer doen! Van 9-12 november gaan we overboord gooien hoe het heurt en een vliegende start maken met keuzes maken die van jou zijn. Niet meer zo druk maken om die stemmetjes en meningen. Heerlijk buiten de lijntjes, maar om oh zo gelukkig van te worden. Lees er hier alles over en meld je meteen gratis aan.