Zo, laten we meteen eens met de deur in huis vallen: hoe leuk vind jij jezelf eigenlijk? Ben jij nu de persoon met wie je oud wilt worden straks? Is hoe je je nu gedraagt de persoon die je om je heen wil hebben als je Later Groot Bent?

Denk even heel goed na over het antwoord dat je gaat geven. Dan geef ik je ondertussen het mijne. 

Ik vind mezelf heel leuk

Ik vind mezelf echt heel leuk. Heerlijk om haar om me heen te hebben. Ik lach me soms suf en heb ook diep voedende gesprekken. Ook kan ik haar soms wel killen. Dat laatste heb ik voornamelijk als ze dingen doet die ze niet meer zou doen. Of als ik zie dat ze ja zegt, terwijl ze nee bedoelt. Dan denk ik weleens: ‘Jezus trut! Hoe vaak gaan we dit gesprek nog hebben?? Als je steeds tegen je gevoel in blijft gaan, dan moet je ook niet zeiken!’ 

Ze blijkt het goed te kunnen hebben van me. 

Ben ik schizo?

Klinkt schizo? Valt wel mee hoor. Maar ik leer graag, kijk graag naar mezelf (over spiegels hebben we het maar niet, dat is een ander verhaal) en hou enorm van die ontwikkel-sprongen. Een soort ‘Oei, ik groei’ ofzo. Maar dan zonder handboek, want die moet ik echt op blind vertrouwen doen. Maar ik kan ook echt lol hebben met mezelf. Binnenpretjes, geheimpjes die alleen zij en ik weten of gewoon ronduit plezier hebben. Zonder iemand erbij. 

Ik heb jouw bevestiging niet nodig

Bottom line hiervan is dat ik niemand nodig heb om mij te bevestigen in wie ik ben. En dat het oké is wie ik ben. Nog veel beter is het dat ik niemand’s toestemming nodig heb om te zijn wie ik ben, nog de erkenning dat ik besta. Snap je hem nog?

Waar ontleen jij jouw bestaansrecht aan?

Ik zie zo vaak mensen en klanten (hoewel die laatste natuurlijk ook tot de eerste categorie behoren, bedenk ik me nu) hun bestaansrecht ontlenen aan anderen. En of dat nou in het oordeel van de ander ligt, of sec de aanwezigheid van ‘een ander’. In mijn boek is dat exact hetzelfde (en nee, ik heb nog geen boek geschreven. Het is a figure of speech).

De waarde zelf zien

Laatst had ik een gesprek met iemand die een geweldige, nieuwe relatie had (super tof!). Ik hoorde haar zeggen dat ze zich bij hem echt lekker zichzelf voelde en dat hij haar accepteerde voor wie ze was. Wat een rust in dat koppie! Waarop ik haar even streng wees op dat bevestigingsaspect hierin en dat zij dat niet nodig zou hoeven hebben, als zij zelf wat steviger stond. En de waarde in zichzelf zag. Amen to that! 

Mensen vinden mij soms raar

Ik bevind me weleens in gesprekken met mensen die het raar vinden als ik zeg dat ik graag alleen ben en daar ook lol in beleef. Ook als ik alleen zou overblijven (maar dat ben je eigenlijk nooit, ik bedoel zonder partner in deze) zou ik me prima vermaken. Weet ik zeker. Dat komt, omdat ik ook heel graag met mezelf ben. Sterker nog: ik gun zelfs andere mensen mijn aanwezigheid (hooooooeeeeeeeeeeh, die is eng hè?) en heb diep vertrouwen dat ik weer nieuwe mensen zal ontmoeten. 

Maar dat vinden mensen raar als je dat zegt. En je mag dat ook niet vinden. Doe nou maar normaal, dan doe je al…. Precies. Nog een spreekwoord? Niet zo hoog van de toren blazen. 

Plus dat we allemaal door dezelfde sociale trechter schijnen te moeten en evenveel van de aanwezigheid van de ander moeten genieten als andere mensen. 

We gaan stoppen met de bullshit

We hebben ze allemaal geleerd vroeger, die spreekwoorden. Je mag niet zo over jezelf denken. We worden opgevoed met de gedachte dat er bijna iets wezenlijks mis met je moet zijn en je dus niet in de positie bent om die dingen over jezelf te zeggen. Niemand mag dat eigenlijk, kijk maar naar Louis van Gaal.

En daar gaan we dus mee stoppen, met die bullshit. Want je hebt er LAST VAN. Hoor je me? Je hebt er gewoon last van. Hoeveel fijner zou het leven zijn als je wel eens even mocht zeggen dat je jezelf gewoon tof vindt?

Want als ik je nou nog eens vraag of hoe je je nu gedraagt, de persoon is die je om je heen wil hebben als je Later Groot Bent? Wat is dan jouw antwoord?

Wil je die hieronder met me delen?